Ο τίτλος της νέας τους δουλειάς ακούει στο όνομα “Beyond The Red Mirror” και οι συνθέσεις του είναι συνολικά έντεκα. Πριν ξεκινήσουμε όμως στο τι γίνεται στα εσώτερα του, ας δούμε τι γίνεται πρώτα στη σύνθεση της μπάντας, όπου είχαμε μια αλλαγή. Το rhythm section, άλλαξε με τον Oliver Holzwarth να αποχωρεί από την θέση του μπασίστα και τον Barend Courbois να αναπληρώνει το κενό του.  
 Όπως έχει δηλώσει χρόνια τώρα ο Hansi, η θέση του μπασίστα δεν καλύπτεται από μόνιμο μέλος αλλά από session μουσικό και ο λόγος είναι ότι έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε μέχρι το 1996. Εξ’ αιτίας των απαιτήσεων και του να αισθάνεται πιο ελεύθερος, παραχώρησε την θέση του από τότε σε session μουσικούς που αναφέρονταν πάντα έτσι στην σύνθεσή τους, διατηρώντας μόνιμα τετραμελή σύνθεση στο συγκρότημα.
Επειδή μπορεί κάποια στιγμή να ξανανιώσει την ανάγκη να “πιάσει” πάλι το μπάσο, η θέση καλύπτεται με αυτόν τον τρόπο ή τουλάχιστον αυτό έχει δηλώσει επίσημα χρόνια πριν.
  Στα δια ταύτα τώρα. Ακούγοντας το εναρκτήριο κομμάτι “The Ninth Wave”  τρόμαξα να πω την αλήθεια μου λόγω των περίεργων “εκκλησιαστικών”  χορωδιακών στοιχείων και κάποια blast beats που το συνοδεύουν σκεπτόμενος ότι κάνανε ολοκληρωτική στροφή στον ήχο τους, τα οποία δεν συνεχίζονται σε άλλα τραγούδια. Αφού πέρασα το πρώτο σοκ για το τι θα ακούσω και διαπιστώνοντας ότι δεν αλλάξανε, επανήλθε η καρδιά μου στην θέση της.  Ο δίσκος ,όπως μας έχουν συνηθίσει, είναι πολύπλοκος και δύσπεπτος, πράγματα ταυτόσημα δηλαδή με το όνομά τους, απαιτώντας αρκετές ακροάσεις για κάποιο ασφαλές συμπέρασμα.
  Ηχητικά, ναι κάνανε μια “μικρή” στροφή, προσθέτοντας περισσότερα στοιχεία (κυρίως) progressive όπως στο κομμάτι “At The Edge Of Time” με συμφωνικά μέρη και πολλά χορωδιακά μέρη, χωρίς να αποπροσανατολίζονται από αυτό που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Τα τραγούδια του ξετυλίγονται μέσα από μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις όπου όλες είναι πάνω από το πεντάλεπτο, εξαιρώντας το προτελευταίο (“Miracle Machine”) όπου η ο χρόνος του αντιστοιχεί σε τρία λεπτά. Η σύνθεση αυτή, πρόκειται για μια μπαλάντα “ακουστικού” τύπου με πρωταγωνιστή την φωνή του Hansi, ένα πιάνο και λίγα ορχηστρικά.
  Συνολικά τα χαρακτηριστικά τους, παραμένουν στο γνωστό ύφος που μας συστείνονται στα τελευταία άλμπουμ τους.  Οι Andre Olbrich και  Marcus Siepen στις γνωστές τους θέσεις, o Frederik Ehmke στο δύσκολο έργο που του άφησε ο Thomas Stauch στα τύμπανα και o γνωστός Hansi, δεν άλλαξε κάτι δηλαδή από αυτή την πλευρά. Η πολυπλοκότητα του θα το έφερνε σε άμεση συνέχεια του “A Night At The Opera”, όμως η ποικιλομορφία του, το τοποθετεί ακριβώς μετά το “At The Edge Of Time”.  Οι οπαδοί ξέρουν στα σίγουρα τι να περιμένουν από το καινούριο άλμπουμ και ότι χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να εμβαθύνεις προκειμένου να έχει κανείς πλήρη εικόνα.
  Στα δικά μου αυτιά ακούστηκε κάπως έτσι όμως ταυτόχρονα για εμένα είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει μετά το μεγαλοπρεπές και φοβερό “Nightfall In Middle Earth”.
Μην ξεχνάμε όμως ότι για να φτάσουμε στο σήμερα, μεσολάβησαν περίπου 17 χρόνια και τρείς δίσκοι.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που πάει τους Guardians αρκετά βήματα πιο πάνω ανεβάζοντας τον πήχη πιο ψηλά, δυσκολεύοντας  έτσι την κατάσταση για το επόμενο και που σίγουρα θα το ευχαριστηθούμε όλοι οι οπαδοί τους. Recommended και στο repeat!
 
Γιώργος Βαλιμίτης