Λίγο μετά το σχηματισμό τους,  ο Ryan Orr εντάχθηκε  στο σχήμα σαν δεύτερος κιθαρίστας, καθώς και ο John Vickers στο μπάσο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η μπάντα ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Civilization Decay”.  Έπειτα από την κυκλοφορία του  πρώτου τους δίσκου το 2012, έχουν έχει μοιραστεί τη σκηνή με δυνατά ονόματα του ύφους τους (το οποίο να αναφέρω ότι κινείται στο death / thrash) όπως είναι οι All That Remains, 3 Inches Of Blood, η αγαπημένη μας  μπάντα του Max Cavalera , Soulfly, οι Within The Ruins αλλά και οι Havok.
Ως αποτέλεσμα του ότι ποτέ δεν τελειώνει εξέλιξη (όπως δηλώνουν), είναι πως το συγκρότημα σήμερα πέρασε από πολλές αλλαγές στο line-up που  αρχικά ο Nick Allen αντικατέστησε τον Ryan Orr το Δεκέμβριο του 2013. Λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, ο Cameron Burris εγκατέλειψε το σχήμα. Ο Adam Landreth, πρώην Kill Syndicate, ανέλαβε και αυτός τις κιθάρες στις αρχές του 2014. Το 2015 ο John Vickers παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Drew (KEEB) Gillett των ANKOR, αναλαμβάνοντας το μπάσο.

  Κατά πόσο αυτό μπορεί να θεωρηθεί εξέλιξη, όταν μέλη έρχονται και φεύγουν για πλάκα, δεν ξέρω.  Συνήθως όταν μιλάμε για εξέλιξη στην μουσική, εννοούμε πρόοδο, όχι με την έννοια του progressive πάνω στη μουσική την ίδια. Σίγουρα θα σκεφτεί κανείς, μα αν ένας κιθαρίστας είναι καλύτερος, δεν θεωρείται εξέλιξη αυτό; Ναι φυσικά και θεωρείται, όχι όμως σε αυτή τη περίπτωση γιατί εδώ δεν έμεινε και κανένας από την αρχική σύνθεση. Τι γίνεται όλοι οι μουσικοί τους «καστανάδες» είναι; Ή μήπως τρέχει κάτι άλλο; Εν τέλει, στα μάτια τα δικά μου, περισσότερο σαν project πασπαρτού με ημερομηνία λήξης φαντάζει παρά σαν κανονικό σχήμα.

  Με όλες αυτές τις αλλαγές λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα όπου σε λίγες ημέρες, συγκεκριμένα στις 20 Μαΐου,  κυκλοφορεί η δεύτερη προσπάθεια τους, υπό τον τίτλο “Terminal Cognition”.

  Δέκα κομμάτια μας δίνουν εδώ, με διάρκεια 45 λεπτά σχεδόν. Το στυλ τους εξακολουθεί να κινείται σε αυτό που προανέφερα. Οι συνθέσεις σαν τραγούδια για κάποιον που κινείται σε αυτό το φάσμα μουσικής, είναι πολύ καλά δουλεμένες και κινούνται σε υψηλά επίπεδα με ποιότητα σε αυτό που κάνουν. Ακούγοντάς τον δίσκο όμως πιο προσεκτικά και περισσότερες φορές, διαπιστώνει κανείς ότι δεν ακούγονται σαν ένα και φαίνεται πως τα όργανα γραφτεί  ξεχωριστά και διαφορετικές στιγμές και όχι με την μια στο στούντιο. Πολλά συγκροτήματα το κάνουν και είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος πια. Ελάχιστοι πλέον ηχογραφούν όλοι μαζί και σε αυτούς, τους βγάζω το καπέλο που μπορούν και το κάνουν γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όπως και να έχει το ζητούμενο δεν είναι το πώς ηχογραφείς, άσχετα που στο ζωντανό, ακούγεται πολύ καλύτερα, αλλά το αποτέλεσμα που θα λάβεις.
 Εδώ το τελικό αποτέλεσμα που ακούμε φαίνεται  σε ένα πιο έμπειρο αυτί και από την πρώτη ακρόαση πως είναι γραμμένα τα μουσικά όργανα σε διαφορετική συχνότητα και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεφεύγουν από το να κινούνται στο ίδιο επίπεδο.  Αυτό έχει επίσης σαν αντίκτυπο να σου περνούν την εικόνα ότι δεν είναι δεμένοι σαν μπάντα. Αυτά είναι και τα μοναδικά αρνητικά που βρήκα. Η μη σταθερή σύνθεση των Arise In Chaos και η μέτριας ποιότητας ηχοληψία – παραγωγή (που ίσως να μην είναι και δικό τους σφάλμα).

Γιώργος Βαλιμίτης