15/04/2017
Η μπάντα του James Christian δε μπορεί παρά να αγγίζει ευαίσθητες χορδές για όσους έζησαν την τραυματική μετάβαση από τα ‘80s στα ‘90s. Οι House Of Lords ήταν από τις ελάχιστες μπάντες που αποτελούσαν το συνδετικό κρίκο του λουστραρισμένου hair metal με το μελωδικό pomp παρελθόν των ‘70s, γι’ αυτό και υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα της – ευτυχώς αυτοάνοσης- grunge επιδημίας.
Από μουσική άποψη, είναι δύσκολο να μην αφυπνίσουν το hard rock dna, αφού η δισκογραφία τους, ιδίως κατά την δεύτερη, χωρίς τον ιδρυτή Gregg Giuffria φάση της καρριέρας τους (μετά το 2004), αποτελεί μια απτή απόδειξη ότι εξακολουθούν να γνωρίζουν πώς γράφονται τα κομμάτια. Γιατί την τέχνη της μελωδίας ο James Christian την κατέχει. Οι κιθάρες δεν φοβούνται να γίνουν heavy και με το που μπαίνει το κουπλέ, νιώθεις ότι έρχεται το κύμα του ρεφραίν. Μόλο που η φόρμουλα είναι ανιχνεύσιμη, παραμένει ευπρόσδεκτη. Ακόμη και τα fillers τους είναι σχετικά προσεγμένα.
Μικρές μόνον λεπτομέρειες είναι που μπορούν να κάνουν κάποια διαφορά σ΄αυτά τα 8 στούντιο άλμπουμ μετά το “The Power & The Myth” του 2004. Αν τα ντραμς ακούγονται λίγο πιο «κανονικά», αν οι κιθάρες του Jimmy Bell αφήνουν πίσω τους κάποιο αξιομνημόνευτο σόλο.
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής" και το Town by...