16/12/2017
30 χρόνια μετά το έπος του “Joshua Tree” και 3 από το τελευταίο τους άλμπουμ, οι U2 βρίσκονται και πάλι στην κορυφή του μουσικού κόσμου. Όχι μόνο κυριολεκτικά (είναι το 8ο άλμπουμ τους που φθάνει στην κορυφή του Billboard), αλλά – αν το δει κανείς χωρίς τις συνήθεις εξωμουσικές παρωπίδες - και καλλιτεχνικά.
Εδώ και περίπου 20 χρόνια που έχουν γιγαντωθεί, συναρπάζουν και βάλλονται εξίσου, χάρις τόσο στη μουσική τους, όσο και εξαιτίας της υπερπροβολής του Bono σε μια σειρά από fora και πρωτοβουλίες που όντως επιδέχονται συζήτηση και κριτική.
Ο ίδιος, προς το τέλος του 2016 είχε μια εμπειρία που τον έφερε πολύ κοντά στο να συνειδητοποιήσει το εύθραυστο της ύπαρξης, για την οποία αποφεύγει να εκθέσει προς στιγμήν λεπτομέρειες.
Αυτό ήταν και το καταλυτικό στοιχείο που τον έκανε να ξαναδουλέψει τους στίχους ολόκληρου του άλμπουμ, το οποίο ήταν έτοιμο και ανέμενε την επίσημη κυκλοφορία του 15 μήνες πριν την 1η Δεκεμβρίου του 2017, όταν και τελικά κυκλοφόρησε.
"Nothing to stop this being the best day ever" ακούγεται να λέει ο Bono στο "Love Is All We Have Left”, στο ξεκίνημα του άλμπουμ. Όμως αυτή τη φορά, η ερμηνεία του ακούγεται χαλιναγωγημένη, διστακτική, καθώς πετά πάνω από τα κυματιστά ριφ του Edge και την άμεσα αναγνωρίσιμη ρυθμική βάση των Adam Clayton και Larry Mullen Jr.. Η συναίσθηση της θνητότητας πλανάται σαν στιγμιαία απολογία και πάνω από το “Lights Of Home” ("I shouldn't be here 'cause I should be dead"), πριν ο Bono ξαναεμπνεύσει με αυτή την αμίμητου συναισθηματικού εύρους φωνή την ελπίδα ("οne more push and I'll be born again").
Αν το 2014, το πρώτο μέρος της προαναγελθεισας συλλογής τραγουδιών, τα «Τραγούδια της Αθωότητας» (“Songs of Innocence”) μας εμφάνισε μια μπάντα που νοσταλγώντας τα χρόνια της αθωότητάς της, βούτηξε πίσω στις πρωτοπάνκ εικόνες της εφηβείας, στο Δουβλίνο του διχασμού και των παράτολμων ονείρων, τα «Τραγούδια της Εμπειρίας» είναι ένα μεστό σε ιδέες άλμπουμ με οπτική που απηχεί την πραγματική ηλικία των δημιουργών του. Αναπόφευκτα, όσα εκατομμύρια δολλάρια κι αν έχει ο Bono σε τραπεζικούς λογαριασμούς σπαρμένους στους πιο καλά προστατευμένους φορολογικούς παραδείσους, η αλήθεια είναι άφευκτη:
κανείς, ούτε ο πιο διάσημος, δεν θα κρατήσει για πάντα. Μουσικότητα με σπιρτάδα και τονική ποικιλία αναδεικνύουν, μετά από αρκετά ακούσματα, αυτή τη διάχυτη ιδέα. Μια μπάντα που αποδεικνύει για νιοστή φορά ότι μπορεί να εκπέμψει κάθε ήχο στο δικό της ύφος και μια φωνή που, ό,τι και να επιλέξει να πει θα ακούγεται μοναδική.
Οι ηχογραφήσεις που αποτελούν το άλμπουμ υπήρξαν σποραδικές και διάφοροι παραγωγοί χρησιμοποιήθηκαν, όπως και στο “Songs Of Innocence”, μεταξύ των οποίων ο ιρλανδός Garret Lee που έχει σχηματοποιήσει τον ήχο πολλών, από τους Editors και τους R.E.M., ως τον Robbie Williams, καθώς και ο παλιός καλός γνώριμoς των U2, Steve Lillywhite. Αυτό ίσως δίνει στο άλμπουμ ως playlist έναν αέρα επισκόπησης των καλύτερων στιγμών τους. Συνυπάρχουν εδώ συναυλικό υλικό που λες και ξεπήδησε από το προ εικοσαετίας “Pop” όπως το "The Blackout", ηλιόλουστες μελωδίες ("You're the Best Thing About Me"), ανεβαστική power-pop ("Get Out of Your Own Way") ακόμη και ολίγη από πανδεκτική νεοψυχεδέλεια ("Summer of Love").
Εδώ βρίσκονται και κάποιες από τις φωτοσκιάσεις του “Joshua Tree”, όπως το "The Little Things That Give You Away", στο οποίο ο αφηγητής συνδιαλέγεται με τον νεαρό του εαυτό ψάχνοντας να βρει ποιός είναι, τί έφταιξε, γιατί κατακλύζεται από τόσο αντιφατικά συναισθήματα.
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής" και το Town by...