Ήταν μάλιστα την περίοδο που επιστρέφοντας στο σπίτι μου από το φροντιστήριο των αγγλικών στην ακριτική γενέτειρα πόλη μου, πέρασα  για μία επίσκεψη από το μοναδικό δισκοπωλείο που έφερνε και δίσκους από όλο το φάσμα του rock/metal εκτός από λαϊκά τότε τα έντεχνα και οι λοιπές διαχωριστικές κατηγορίες δεν υπήρχαν.
Η γνωριμία μου με τον ιδιοκτήτη με είχε βοηθήσει ως πελάτη, διότι κάθε δίσκος που είχε μουσική ροκιά (σύμφωνα με τα λεγόμενα του) συνήθως μ' ενδιέφερε και τον φύλαγε στην άκρη για μένα πρώτα.
Το βράδυ εκείνο ήταν η πρώτη μου μουσική επαφή με τον μελωδικό ήχο έπειτα από τον classic rock, hard rock και metal ήχο. Η μελωδικότητα που "ξεπήδησε από τα αυλάκια" του δίσκου και γέμισε τον μεγάλο χώρο του δισκοπωλείου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!
Η μεγαλειώδης φωνή του Catley και η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Clarkin έκαναν κάθε σύνθεση μεγαλειώδη στα αυτιά μου. Εκεί που το AOR "συμπλέκονταν" αρμονικότατα με το  pomp rock ήταν πραγματικά  αποκάλυψη.
Έστω κι αν μετά από ένα μήνα "συνάντησα" τους ανυπέρβλητους Journey και το "διαμάντι" τους (ένα από τα πολλά) "Raised on Radio".
Το 2022 βλέπει λοιπόν  τους μπροστάρηδες  της μπάντας, τον κιθαρίστα Tony Clarkin και τον Bob Catley (φωνητικά) σε δημιουργικά οργιαστική  διάθεση. Αυτό το ζευγάρι έχει  συνολική ηλικία εκατόν πενήντα ενός ετών, ωστόσο στο "The Monster Roars" φέρνουν έναν ακατέργαστο ήχο στο "πάρτι" που δεν έχουμε ακούσει από αυτό το συγκρότημα από τις πρώτες μέρες τους.
Είναι παράδοξα απελευθερωτικό να ακούς έναν ανανεωμένο Clarkin να αναπαράγει ένα πραγματικά κλασικό βαρύ riffage σε κομμάτια όπως το "Your Blood Is Violence", ενώ οι στεντοριανές συγχορδίες που προσθέτει στο εντυπωσιακό εναρκτήριο "The Monster Roars" θα γίνουν δεκτά με ανοιχτές αγκάλες από τους μακροχρόνιους θαυμαστές της μπάντας. Και ο Catley;
Λοιπόν, αν υπάρχει μια καλύτερη φωνή που πατάει αυτή τη στιγμή στα σανίδια εβδομήντα τεσσάρων ετών στον κόσμο του heavy rock, τότε δεν την έχω ακούσει ακόμα.
Αν και οι Magnum έχουν πληγεί από την κρίση του Covid-19, περιορίζοντας δραστικά τις ημερομηνίες των συναυλιών, για τους Clarkin και Catley, είναι τα πάντα φυσιολογικά . Μαζί με τα σημερινά μέλη Dennis Ward (μπάσο), Rick Benton (πλήκτρα) και ντράμερ Lee Morris, το βετεράνο δίδυμο έχει δημιουργήσει μια δυνατή και αισίως διαρκή σύνθεση που ενώθηκε όταν ηχογράφησαν το προκάτοχό τους "The Serpent Rings" στα 2020. Ενδιάμεσα αυτές οι ηχογραφήσεις του 2021, οι Magnum κυκλοφόρησαν ένα είδος συλλογής με τίτλο "Dance Of The Black Tattoo" που περιείχε ζωντανές ηχογραφήσεις, εναπομείνασες συνθέσεις στο στούντιο και μερικά remix, που πιθανότατα κυκλοφόρησαν για να κρατήσουν το όνομα τους ζωντανό εκεί έξω καθώς οι ζωντανές εμφανίσεις μειώθηκαν σημαντικά…
Οι Magnum με το "The Monster Roars" δεν έχουν πραγματικά βρει νέα όρια στον ήχο ή το στυλ τους και γιατί να το κάνουν; Ο Clarkin (ως μοναδικός συνθέτης και παραγωγός) έχει χαράξει έναν πολύ συγκεκριμένο και πολύ αναγνωρίσιμο ήχο που χαρακτηρίζεται από τη φωνή του Catley. Όταν αρχίζει να τραγουδάει ξέρεις αμέσως με ποιον έχεις να κάνεις. Οι  Magnum (όπως πάντα) ακούγονται μαγευτικοί με ήχο πλούσιο και γεμάτο παιχνιδιάρικα θέματα. Ειδικά ο Ρικ Μπέντον με τα πλήκτρα του έχει (όπως είχε στο "The Serpent Rings") αρκετά περίοπτη θέση στη συνολική εικόνα, χρωματίζοντας στη διαδικασία και προσθέτοντας κάποια επιπλέον διάσταση και τόνους. Δεν είναι ότι ο Clarkin με την κιθάρα του παίζει δεύτερο βιολί, είναι εκεί, αλλά σε στάδια ίσως όχι τόσο "απαιτητικό" ή "στο πρόσωπό σου" όπως παλιά. Τα πήγε καλά για το "The Monster Roars".
Το μόνο πράγμα που μου λείπει είναι μερικά πραγματικά up-tempo τραγούδια.
Μόνο τα "That Freedom Word'', "Your Blood Is Violence'' (σταδιακά), "No Steppin' Stones'' και "The Day After The Night Before'' είναι κομμάτια όπου οι Magnum "πατούν  το πεντάλ του γκαζιού" λίγο περισσότερο.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι μεσαίου ρυθμού, αρκετά κυκλοθυμικά μερικές φορές, αλλά όλα έχουν έναν πλούσιο και συντριπτικό ήχο. Αλλά λίγο πιο "αισιόδοξα" πράγματα θα έκαναν το "The Monster Roars" ένα πιο ισορροπημένο άλμπουμ. Αλλά από την άλλη, τι παραπονιέμαι;