// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Το "Trinity" είναι ο τρίτος σόλο δίσκος του Δανού τραγουδιστή των Pretty Maids και νομίζω ότι με αυτό το άλμπουμ κλείνει ένας κύκλος με δυνατά και σύγχρονα μελωδικά hard 'n heavy τραγούδια που υπήρχαν και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, "One Shot" (2021) και "Make It Count" (2022).

Η σοβαρή ασθένεια (καρκίνο στον πνεύμονα) που αντιμετωπίζει ο Ronnie Atkins ευτυχώς δεν τον έχει λυγίσει και αποδεικνύει με τον τρόπο που τo αντιμετωπίζει ότι εκτός από σπουδαίος μουσικός και δημιουργός είναι και ένας πραγματικός καθημερινός ήρωας. To "Trinity" προσωπικά το θεωρώ ακόμη μία πράξη αντίστασης απέναντι στην σκιά του θανάτου.

Ερχόμενοι στο άλμπουμ αντιλαμβανόμαστε ότι σχεδόν όλες οι συνθέσεις έχουν ένα συγκεκριμένο μελωδικό υπόβαθρo παιγμένες αριστοτεχνικά με πρωτεργάτη τον κιθαρίστα και παραγωγό Chris Laney (Pretty Maids) που τα τελευταία χρόνια είναι ο πολύτιμος συνεργάτης του Ronnie Atkins.

Το άλμπουμ ξεκινά με τρία εξαιρετικά τραγούδια (το ομότιτλο, το "Ode to a Madman" και "Paper Tiger") όπου οι ενορχηστρώσεις, η διάχυτη μελωδικότητα και ο κρίκος κουπλέ-ρεφρέν αποδίδονται με ένα μοντέρνο ύφος αποφεύγοντας κουραστικές ρετρό καταστάσεις.

Ακολουθεί η θαυμάσια μπαλάντα "Soul Divine" και οι μελωδικές κιθάρες του ολιγόλεπτου "Via Dolorosa" αποτελούν μία υπέροχη εισαγωγή για το επικό και heavy, "Godless".

Για το "Shine" θα το περιέγραφα... "οι U2 παίζουν melodic hard rock με πιο βιρτουόζο κιθαρίστα!"

To "If You Can Dream It" είναι κεφάτο, λιτό στα όρια του AOR ενώ το "Sister Sinister" είναι μελωδικό χωρίς όμως να εντυπωσιάζει.

Το "Raining Fire" ξεκινά θριαμβευτικά και εξελίσσεται σε έναν μικρό ύμνο με τον Ronnie Atkins να σε γοητεύει με την ερμηνεία του.

Το "The Unwanted" επαναφέρει τις melodic hard rock στροφές στο ύφος που έχουμε λατρέψει με τους τελευταίους Pretty Maids.

Το "Trinity" κλείνει με το μπαλαντοειδές "What If" σε μία καθηλωτική εκτέλεση όπου κιθάρες, πλήκτρα και ερμηνεία δημιουργούν μία από τις πιο δυνατές συνθέσεις της χρονιάς.

Αντί επιλόγου θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του ίδιου του Ronnie Atkins για το "Trinity":

"Πιστεύω ότι το άλμπουμ μπορεί να είχε βγει λίγο πιο βαρύ από τα προηγούμενα, αφού τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν στην κιθάρα αυτή τη φορά, αλλά πάνω από όλα είναι ακόμα πολύ μελωδικό. Στιχουργικά αναφέρεται για το τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα και αυτό είναι που με εμπνέει. Πολλά από τα τραγούδια είναι επίσης αρκετά προσωπικά και προσπαθώ να στριμώξω λίγη αισιοδοξία σε αυτό επίσης".

Φώτης Μελέτης