Ως δογματικοί  οπαδοί της σκληροπυρηνικής κλασικής ροκ δεν μπορούμε παρά να χαιρόμαστε που οι αειθαλείς γερόλυκοι έχουν σπάσει πλέον όλα τα ρεκόρ μακροβιότητας μουσικού συγκροτήματος και ίσως να χρήζουν μελέτης από τον ιστορικό του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος.
Είτε αρέσει σε κάποιον, είτε όχι, έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το δικαίωμα να έχουν τον σεβασμό όλων, καθώς μπαίνουν πλέον στην έβδομη δεκαετία της σταδιοδρομίας τους.
Και ας μπούμε στο κυρίως θέμα, εστιάζοντας στα του άλμπουμ. Καταρχήν το "Hackney Diamonds’’ είναι η πρώτη τους κανονική δουλειά με καινούριο υλικό μετά το "Bigger Bang’’ του 2005(το "Blue and Lonesome’’ του 2016, ήταν συλλογή διασκευών), άρα υπάρχει ουσιαστικά ένα κενό 18 ετών. Σύμφωνα με τον Jagger, το άλμπουμ αυτό θα είχε ολοκληρωθεί πολύ πιο νωρίς αν δεν υπήρχε η πανδημία του κορωνοιού, επιχείρημα το οποίο είναι απολύτως κατανοητό από πολλές πλευρές.
Έχει επίσης ενδιαφέρον να αναφέρουμε την σημασία του τίτλου... "Hackney Diamonds’’ είναι μια λαική διάλεκτος , ένας "αργκό’’ όρος  που αναφέρεται στο σπασμένο τζάμι ενός διαμερίσματος ύστερα από επιδρομή διαρρηκτών.
Το Hackney μάλιστα είναι συγκεκριμένη περιοχή του Λονδίνου με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας. Οι εναλλακτικοί τίτλοι για το άλμπουμ μάλιστα ήταν "Hit And Run’’ και "Smash And Grab’’.
Επίσης πολύ κομβικό, σημαντικό και συνάμα παράδοξο, είναι το γεγονός ότι είναι το πρώτο άλμπουμ στη ιστορία της μπάντας χωρίς τον drummer Charlie Watts, αλλά την ίδια στιγμή και το τελευταίο στο οποίο συμμετέχει λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Κι αυτό συμβαίνει και εξηγείται διότι ο Watts παίρνει μέρος σε δυο τραγούδια. Σε όλα τα υπόλοιπα το καθήκον στα τύμπανα αναλαμβάνει ο αξιολογότατος Steve Jordan, παλιός συνεργάτης του Keith Richards, ο οποίος μάλιστα είχε την έγκριση και τις "ευλογίες’’ του Watts, είχε δε μάλιστα ξεκινήσει ήδη live εμφανίσεις μαζί τους όταν ο τελευταίος είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από τις συναυλίες το 2021.
Άλλα δύο πολύ ενδιαφέροντα σημεία της καινούριας κυκλοφορίας των Stones είναι ότι αυτή τη φορά επέλεξαν και εμπιστεύτηκαν τον πολύ νεαρό παραγωγό Andrew Watt, μόλις 33 ετών, o oποίος όμως έχει ήδη δυνατές συνεργασίες στο ενεργητικό του με ηχηρά ονόματα, όπως οι Ozzy Osbourne, Iggy Pop, Maroon 5, Justin Bieber κ.α. Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι οι απίστευτοι guests, που συμμετέχουν στο project. Έχουμε και λέμε, Elton John, Lady Gaga, Stevie Wonder και ναι ακόμα και αυτός ο Paul Mc Cartney.
Στα δώδεκα τραγούδια που περιλαμβάνει η συλλογή βρίσκει κανείς ότι έχει να κάνει από τον γνώριμο ήχο των Stones, κλείνοντας όμως και ελαφρά το μάτι και σε πιο ‘’πειραγμένες’’  ροκ μουσικές επιρροές σε κάποια τραγούδια.
Το πολυδιαφημισμένο "Angry’’ είναι αυτό που ακριβώς που λέει ο τίτλος, πνιγμένο στα rock n roll riffs, επιθετικό σε τόνο και σαφώς ότι θα περίμενε κανείς από τη μπάντα όσον αφορά το ύφος, χωρίς όμως να είναι και το καλύτερο της συλλογής.
Ακόμα πιο Rolling Stone τραγούδι τουλάχιστον στην εισαγωγή με πινελιές πιο σύγχρονου ροκ στη συνέχειά  είναι το "Get Close’’ γεγονός που το κάνει ενδιαφέρον στην ακρόαση.
Μπαίνουμε στα βαθιά με τη συγκλονιστική rock n roll μπαλάντα "Depending On You’’, με δυνατή ερμηνεία από τον Jagger, ένα τραγούδι που άνετα μπορεί να ακούει και να απολαμβάνει κανείς πολλές φορές μέσα στην ημέρα και να φέρνει στο νου του για παράδειγμα το "You Cant Always Get What You Want’’ (λέμε τώρα)…
H συμμετοχή του Paul Mc Cartney έχει λόγο, νόημα και σημασία και είναι δημιουργική στο σκληροπυρηνικό, hard αλλά και παλαιομοδίτικο "Bite My Head Off’’. To bass solo του διακρίνεται και με το παραπάνω.
Στο πιασάρικο uptempo ‘’Whole Wide World’’ θα μπορούσε να πει κανείς , ότι ακούει τον εξελιγμένο ήχο της μπάντας όπως θα έπρεπε και θα ήταν δυνατό να εξελιχθεί. Yπάρχουν στιγμές που το ύφος θυμίζει ZZ TOP!
Υπέροχος συνδυασμός country rock και blues είναι το "Dreamy Skies’’ στο οποίο και οι στίχοι είναι θαυμάσιοι και συναρπαστικοί. "Ι Got To Take A Break  From It All’’ αφηγείται με μια δόση μελαγχολίας  ο Mick Jagger συνειδητοποιώντας πλέον ότι βρίσκεται σε μια τελική φάση της βιολογικής και καλλιτεχνικής του πορείας.
Περνάμε στα δυο τραγούδια που ακούγεται για τελευταία φορά το τύμπανο του Charlie Watts. Kαι πιστέψτε το ότι φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ήχος προέρχεται από τον Watts. To "Mess It Up’’ είναι απίστευτα ανεβαστικό και ξεσηκώνει με το παραδοσιακό rock n roll στυλ του. Στο "Live By The Sword’’ έχουμε και το piano του Elton John σε ένα τραγούδι γεμάτο ενέργεια και εφηβικό ενθουσιασμό που πραγματικά ξεσηκώνει τον ακροατή είτε είναι fan είτε όχι. Το στυλ και ο μοναδικός τρόπος του Watts κάνει σαφώς διακριτά τα παραπάνω τραγούδια από την υπόλοιπη συλλογή, με έναν μυστικό τρόπο που δεν αναλύεται απλά βιώνεται, χωρίς σε καμιά περίπτωση να θέλουμε να υποτιμήσουμε τον πολύ καλό Steve Jordan.
Tραγούδια όπως το "Driving Me Too Hard’’ θα θέλαμε να ακούμε πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Λείπει δυστυχώς τέτοιος ήχος στην εποχή της σημερινής μουσικής ισοπέδωσης. Ρυθμικότατο, μελωδικό, νοσταλγικό παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος τους, μας θυμίζει τον λόγο για τον οποίο αγαπάμε τη rock n roll και είμαστε περήφανοι για αυτό.
Το "Tell Me Straight’’ είναι σκοτεινή για τα δεδομένα της μπάντας, μελαγχολική, ατμοσφαιρική μπαλάντα, όπου έχουμε την ευκαιρία να ακούμε τον Keith Richards να ερμηνεύει και να δείχνει τις φωνητικές του ικανότητες. Για κάποιο λόγο του ταιριάζει γάντι. Και, ναι, είναι από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ.
Η ολοκλήρωση του άλμπουμ γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με απίστευτη σοφία από τα μέλη του συγκροτήματος. Δυο ονειρεμένα blues rock τραγούδια με τα οποία δείχνουν σαφώς ότι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους και το πώς ξεκίνησαν.
Το επικό gospel blues "Sweet Sounds Of Heaven’’ , στο οποίο έχουν και τη συνδρομή της Lady Gaga στα φωνητικά καθώς και του Stevie Wonder στα πλήκτρα. Στο δε, "Rolling Stone Blues’’ αποτίουν φόρο τιμής στον θρυλικό γίγαντα της blues και πολύ καλό τους φίλο Muddy Waters.
Το "Hackney Diamonds’’, το 24^ο άλμπουμ αυτής της bigger than life μπάντας σαρώνει ήδη τα charts σε ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, και σε πολλές χώρες του Δυτικού Κόσμου και δικαίως. Οι Mick Jagger (80 ετών), Keith Richards (79 ετών) και Ronnie Wood (76 ετών),  υποτάσσουν τους όποιους πειραματισμούς τους στην υπηρεσία της παράδοσης της rock n roll και της blues rock μουσικής και θα μπορούσαν δυνητικά να τραβήξουν και να ξανοιχτούν και σε ένα νεαρό καλοπροαίρετο κοινό.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο το "Hackney Diamonds’’  είναι το μουσικό γεγονός της χρονιάς, το οποίο πολλοί θα θελήσουν να ακούσουν για πάνω από μια φορά. Και ναι, έχουμε την έντονη αίσθηση ότι δεν θα είναι το κύκνειο άσμα τους.

Υ.Σ.: Αφήστε τα ‘’streaming’’, τα "download" και κάθε λογής ‘’κατεβάσματα’’ και αγοράστε το, σε βινύλιο!
 
Δημήτρης Πολίτης