// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Ο μπασίστας και συνθέτης Duff McKagan γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1964 στο Σηατλ είναι πασίγνωστος για την συμμετοχή του στους περίφημους Guns N' Roses αλλά και για τις συνεργασίες του, με τους Velvet Revolver, Loaded, Neurotic Outsiders, Fartz, Jane's Addiction και Walking Papers.

Το πρώτο του σόλο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1993 με τίτλο "Believe in me" και ακολούθησε ένα μεγάλο κενό μέχρι το "Tenderness" του 2019 ενώ τη φετινή χρονιά κυκλοφορεί το "Lighthouse".

Μπορεί οι περισσότεροι να νομίζουν ότι ο Duff McKagan είναι μία hard/glam rock περσόνα όμως ο ταλαντούχος μουσικός από την εφηβεία του και συγκεκριμένα από τα τέλη των '70ς έπαιζε ήδη σε πανκ μπάντες και σε αρκετές συνεντεύξεις αναφέρει τον Barry Adamson των Magazine ως βασική του επιρροή. Επιπρόσθετα καλλιτέχνες όπως ο περίφημος πανκ/ρόκερ Henry Rollins δηλώνουν δημόσια την εκτίμηση τους στο πρόσωπο του ενώ ο μακαρίτης Mark Lanegan (Screaming Trees) αφιερώνει ένα ολόκληρο τμήμα των απομνημονευμάτων του "Sing Backwards and Weep" για τον τρόπο που τον βοήθησε ο McKagan σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του.

Ερχόμενοι στο "Lighthouse" απολαμβάνουμε μία ειλικρινή και έντιμη ροκ προσπάθεια που δεν έχει να κάνει καθόλου με όσα πρεσβεύει και παίζει με τους Guns N' Roses ο εξαίρετος μουσικός αλλά και με ότι, το συνοδεύει αυτό δηλαδή συναυλίες σε αρένες και μεγάλα γήπεδα, εμπορικότητα και ελκυστικός ήχος ενώ νεγάλο ατού του άλμπουμ είναι οι guest συμμετοχές των Jerry Cantrell ( Alice in Chains), Iggy Pop και Slash.

Ο δίσκος ξεκινά με το ομότιτλο τραγούδι και τον Duff McKagan με την ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία του να μας βάζει με τον πιο λιτό και ροκ τρόπο στον δικό του μουσικό κόσμο. Στο "Longfeather" ο Duff δεν πτοείται να τονίσει τις αδικίες του παρελθόντος, αναφέροντας την άδικη μεταχείριση των ιθαγενών Αμερικανών ενώ στο "Holy Water" οι ρυθμικές εντάσεις κρατούν έναν εξαιρετικό mid-tempo ύφος.

Ακολουθεί το αντιπολεμικό "I Saw God On 10th St." που μιλάει για την απογοήτευση του Θεού με την εξέλιξη της ανθρωπότητας με στίχους όπως: "Είδα τον Θεό στη 10η οδό να λέει ότι είμαστε σάπιοι μέχρι το μεδούλι".

Το "Fallen" είναι η πιο γοητευτική στιγμή του άλμπουμ η οποία κρύβει μία μελωδική μελαγχολία που σε ηρεμεί και στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το "Forgiveness" όπου παρότι ο Duff McKagan είναι λάτρης του πανκ ήχου εδώ ανακαλύπτουμε τη πιο southern πλευρά του με την αρχική κιθάρα να φλερτάρει με τους Lynyrd Skynyrd..

Ακολουθεί το "Just Another Shakedown" που ο Duff θυμάται την πανκ εφηβεία του με κιθάρες που ηλεκτρίζουν σε πιο θορυβώδες ύφος και έπεται το μπαλαντοειδες "Fallen Ones" που έχει ένα υπέροχο κιθαριστικό σόλο από τον Tim Dijulio.

Ο Slash συμμετέχει στο "Hope" και μας δίνει μια γεύση από τις επικές δεξιότητές του στην κιθάρα καθώς ο Duff τραγουδά με την ψυχή του, θυμίζοντας David Bowie σε αυτό το υπέροχο κομμάτι.

Στο λυρικό "I Just Don't Know" συνεργάζεται με τον μακροχρόνιο φίλο του κιθαρίστα/ ερμηνευτή Jerry Cantrell εκπέμποντας μία τρομερή ακουστική ένταση ειδικά προς το τέλος του κομματιού.

Τέλος ο δίσκος κλείνει με το "Lighthouse" (Reprise) και την χαμηλή, λεπτή φωνή του Iggy Pop να μας αφηγείται το τελευταίο ενάμιση λεπτό του ταξιδιού στον "φάρο".

Κλείνοντας το "Lighthouse" είναι ένα αυθεντικό ροκ άλμπουμ χωρίς υποκριτικούς εσωστρεφείς εντυπωσιασμούς από έναν γνήσιο μουσικό που βάζει την δική του σφραγίδα περιγράφοντας όσο πιο συναισθηματικά μπορεί ιστορίες για τον θάνατο, τον πόνο, την καταστροφή αλλά και παράλληλα δίνει μία σταγόνα ελπίδα της λύτρωσης μέσω της αγάπης.
Συνιστάται ανεπιφύλακτα...

Φώτης Μελέτης