// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Οι tribute bands δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, ωστόσο η δημοφιλία τους έχει αυξηθεί κατακόρυφα την τελευταία δεκαπενταετία. Και όσο τα χρόνια περνούν με τους οπαδούς να αρνούνται να "ξεχάσουν" τα ακούσματα των 70s και 80s αυτές οι μπάντες ήδη αποτελούν ουσιαστικά την μόνη επιλογή για να ακούσει κάποιος live το ρεπερτόριο όλο και περισσότερο αγαπημένων συγκροτημάτων.

Και αναφερόμαστε σε μπάντες που δεν είναι (ή δεν θα είναι σύντομα) ενεργές, τουλάχιστον με την αρχική τους μορφή.

Την τάση αυτή εκμεταλλεύονται μουσικοί όπως ο Hugo Valenti για να δημιουργήσουν επιτυχημένα σχήματα όπως οι Voyage, ένα από τα πιο γνωστά tribute στους AOR γίγαντες Journey. Το τι συνιστά βέβαια ένα καλό tribute band είναι ανοικτό, καθώς πολλοί μέτριοι μουσικοί αναλίσκονται σε mimicking επάνω στη σκηνή προκαλώντας ειρωνικά σχόλια και τον "υποβιβασμό" στο δεύτερο ράφι των cover bands.
Ο Hugo έχει πέσει θύμα τέτοιων σχολίων λόγω της εξωφρενικής ομοιότητάς του με τον Steve Perry. Πολλοί ερμηνευτές μπορεί να έχουν μελετήσει τα ινδάλματά τους και τις τεχνικές τους, αλλά ο Hugo θυμίζει Perry όχι μόνο στο performing αλλά και στους μορφασμούς του προσώπου, την ομιλία ακόμα και το σχήμα των δακτύλων (!) σε σημείο που αναρωτιέσαι αν είναι κάποιος stalker που έκανε απανωτές πλαστικές επεμβάσεις.
Αντίθετα με την Αμερική, στην Ευρώπη ο Hugo έφτιαξε τη φήμη του εν μέρει από το ντεμπούτο του με τους Valentine (1990) αλλά κυρίως από την αξιοπρεπέστατη solo καριέρα του και τα άλμπουμ "Hugo" (1997) , "Time on Earth" (2000) , "Fire in the Night" (2003), "The Dream" (2008) μαζί με τον κιθαρίστα Josh Ramos καθώς και την υπέροχη guest συμμετοχή του στο "Restoration" (2002) των σουηδών Street Talk.
Εκεί ο Αμερικανός τραγουδιστής έδειξε σοβαρές ικανότητες και στο μελωδικό songwriting πέρα από το πάντα Perry-ικό performing στα φωνητικά. Κι ενώ ο ίδιος είχε προεξοφλήσει παλαιότερα ότι δεν ενδιαφέρεται πλέον για original δουλειά, μας προέκυψε ξαφνικά ένα νέο άλμπουμ και μάλιστα όχι πια σαν solo καλλιτέχνης.
Στο "Inception" μας συστήνεται σαν Hugo’s Voyage με την tribute μπάντα να παίζει για πρώτη φορά νέο υλικό. Το αποτέλεσμα είναι αρκετά ενθαρρυντικό. Οι Voyage είναι μπάντα με έμπειρους παίκτες όπως ο μπαρουτοκαπνισμένος μπασίστας Greg Smith. Τις συνθέσεις υπογράφει σχεδόν αποκλειστικά ο Hugo με διάθεση να επεκταθεί πέρα από τα γνωστά του μονοπάτια.
Έτσι δεν ακούμε κομμάτια τυπικές αντιγραφές των riffs και hooks των Journey αλλά μελωδίες που αντανακλούν τις επιρροές του Hugo από τον ευρύτερο μελωδικό χώρο με το ύφος του άλμπουμ να μαρτυρά καταβολές από τον Westcoast αλλά και τον 70s classic rock ήχο.
Η εκκίνηση γίνεται με το όμορφο instrumental "Inception" που δίνει τη θέση του στο "Crazy what love Can Do" ένα συμπαθητικότατο opener που σε πηγαίνει πίσω στην pop-rock ατμόσφαιρα των mid 80s.
To "Don’t’ wanna live without your Love" είναι η πιο αναμενόμενη στιγμή του άλμπουμ, μια σύνθεση που περιμένεις από μια Journey tribute μπάντα. Εδώ οι Voyage δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας ειδικά ξεκινώντας ενοχλητικά παίζοντας ανάποδα το riff του Don’t stop believing, τουλάχιστον στην εξέλιξή του το κομμάτι σώζεται.
Ακολουθεί το "νόστιμο" "Sound of a broken Heart" με το ωραίο funk groove στη κιθάρα. Το "Goin’ Away" συνεχίζει τα καλά vibes και θυμίζει το 70s classic rock των Journey και Triumph.
Το "Friend like You" είναι αναμφίβολα το highlight του άλμπουμ, μια απέριττη, όμορφα παιγμένη μπαλάντα στην οποία ο Hugo βρίσκεται στο φυσικό του χώρο σαν ερμηνευτής και αποδίδει στο μέγιστο. Το "How many Times" συνεχίζει τον 70s ρυθμό με επιρροές Foreigner, REO Speedwagon.
Στο πιασάρικο "I’ll be Around" με το έξοχο solo του κιθαρίστα Robby Hoffman, οι Voyage μας κάνουν να αναρωτηθούμε αν κάνουν καλύτερο tribute στους Journey ή στους Boston.
To "In my Heart" είναι τυπική AOR μπαλάντα χωρίς ιδιαίτερο λόγο να τη θυμάσαι, κάτι που ισχύει και για το "September Love’" εκτός ίσως από τα φωνητικά του chorus που θυμίζουν ελαφρά Eagles.
Το "The Voyage" είναι ακόμα ένα highlight του άλμπουμ με το progressive ύφος του να δίνει την ευκαιρία σε ολόκληρη τη μπάντα να δείξει την εμπειρία και τις ικανότητές της.
Το άλμπουμ κλείνει απαλά σε καθαρό Westcoast ύφος με τη μπαλάντα "When heaven Makes an Angel" από το οποίο κρατάμε το λεπτεπίλεπτο ακουστικό solo της κιθάρας του Robby Hoffman. Σίγουρα ο Hugo έχει αφιερώσει την καριέρα του στο tribute των Journey και αυτό θα εξακολουθήσει να κάνει όσο πιο πιστά μπορεί.
Με το "Inception" όμως επιστρέφει στην original δισκογραφία σε εξαιρετική φόρμα και μάλιστα με την ποιοτική ώθηση που φαίνεται να του δίνει ολόκληρη η μπάντα των Voyage. Απομένει να δούμε πόσοι θα ανακαλύψουν τη νέα αυτή προσπάθεια βλέποντας λίγο πιο πέρα από την συσχέτισή του με τον Steve Perry πράγμα για το οποίο δεν βοηθά κι αυτός ο άτιμος με τέτοια ομοιότητα…

Γιώργος Γεωργακαράκος