Περίμενα αυτή την συναυλία από την ημέρα που ανακοινώθηκε. Πλέον η μέρα έφτασε και ο κλειστός χώρος του Gagarin 205, μας καλούσε σιγά σιγά να μαζευτούμε εκεί. Περίμενα αυτή την συναυλία από την ημέρα που ανακοινώθηκε. Πλέον η μέρα έφτασε και ο κλειστός χώρος του Gagarin 205, μας καλούσε σιγά σιγά να μαζευτούμε εκεί. Ο κόσμος ήταν λιγοστός με το ζόρι 50 άτομα πριν ανοίξουν οι πόρτες, σε σημείο να σκέφτεσαι πως δεν θα το γεμίσουν το κλαμπ και σκέψεις διάφορες περνούσαν από το μυαλό σου.

(Ανταπόκριση Blues Pills , The Big Noise Attack, Soundtruck Live @ Gagarin 205, 24-01-2015)
Ακριβώς στην ώρα τους οι πόρτες ανοίγουν και σιγά σιγά το κοινό προσέρχεται μέσα.
  Το πρώτο συγκρότημα που θα άνοιγε την συναυλία ήταν οι Soundtruck και η ώρα έναρξης ήταν 9.30. χωρίς χρονοκαθυστέρηση  ανεβαίνουν στην σκηνή για τα επόμενα περίπου 50 λεπτά της ώρας. Ο ήχος άψογος από το πρώτο κομμάτι, το ύφος τους hard southern rock στο στυλ των Lynyrd Skynyrd και απαιτούσε μπύρες για να τους ακούσεις καλύτερα.
Η αλήθεια είναι πως τα πήγαν αρκετά καλά κερδίζοντας μια μερίδα του κοινού αλλά θα προτιμούσα να μην υπήρχαν τόσες διασκευές στο δικό τους set.
Τα τραγούδια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ, συμπεριλαμβανομένου και του νέου τίτλου από τον επερχόμενο δίσκο τους, ήταν επηρεασμένες από τα μεγάλα συγκροτήματα του παρελθόντος.
Το κάθε ένα από αυτά είχε ένα ποτ πουρί από διάφορα συγκροτήματα, με βασικό πυρήνα τους Lynyrd Skynyrd, τους Guns N’ Roses και το You Could Be Mine τους, τους Manowar (ναι και αυτούς), τους Runaways της Joan Jet και το Cherry Bomb όπου ήταν μερικά από αυτά που συγκράτησα. Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε και τα φωνητικά αλά Van Zant τότε το πνεύμα των Lynyrd Skynyrd, τους κυριαρχεί απόλυτα. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετά διασκεδαστικοί και έπαιξαν και μια μέτρια “κανονική” διασκευή στους Aerosmith.
  Ακολουθεί διάλειμμα για να παραδώσουν την σκυτάλη στο δίδυμο των Big Noise Attack. Ο “γραβατάκιας” κιθαρίστας - τραγουδιστής και  ο “παπιονάκιας” ντράμερ γέμισαν την σκηνή και ας ήταν μονάχα δύο άτομα. Ο ήχος τους ήταν τόσο γεμάτος επίσης, που δεν φαινόταν η έλλειψη μπασίστα ή επιπλέον μουσικών. Βασισμένοι σε blues μονοπάτια και αυτοσχεδιασμούς κατέκτησαν το κοινό εύκολα από την αρχή μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους.
Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια για αυτό που κάνουν διότι είναι δύσκολο έργο να μπορείς να κάνεις τόσα πολλά μόνο με δύο άτομα. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω για αυτούς, ούτε για τον ήχο τους που κρατήθηκε σε υψηλά επίπεδα και εδώ ούτε για τους ίδιους. Οπότε τους αφήνουμε στην άκρη για να πάμε στα χάπια των μπλουζ.
  Οι Orange ενισχυτές άρχισαν να στήνονται και η ώρα έναρξης επιτέλους πλησίαζε. Το ρολόι χτυπάει  11:30 και οι Σουηδοί βρίσκονται πλέον στο σανίδι. Αριστερά της σκηνής βρισκόταν ο Zack Anderson με vintage στυλ, μπάσο Dean, κέντρο πίσω το νεόφερτο μέλος André Kvarnström στα τύμπανα με το αλά Bonham στυλ και δεξιά ο μικρός μάγος της κιθάρας με το καμπανέ παντελόνι και το λουλουδάτο μπλουζάκι, Dorian Sorriaux. Η συναυλία ξεκινάει κ η φανταστική ELin Larsson κάνει την εμφάνισή της με κολάν, κολλητό μπλουζάκι 70’s και ξυπόλυτη κρατώντας το ντέφι της και αποσπώντας όλα τα βλέμματα πάνω της. Το σκηνικό απλό και λιτό χωρίς πολλά εφέ, πανό και ιστορίες, με ένα εισαγωγικό κομμάτι για να ζεσταίνεται ο κόσμος σιγά σιγά, ξεκίνησαν τον μουσικό τους ταξίδι. Πραγματικά κατέφεραν να κερδίσουν και τον πιο άπιστο με αυτή τους την εμφάνιση που βαθμολογικά, δεν παίρνει λιγότερο από 10 με τόνους πολλούς. Άψογοι σε όλα. Αν θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει κάτι αρνητικό αυτό θα ήταν μόνο η στασιμότητα των εγχόρδων όσον αφορά την θέση τους, εννοώντας ότι δεν έκαναν σόου, απλά στεκόντουσαν και έπαιζαν παθιασμένα.
Ο μεν με την μαλλούρα του να καλύπτει μέχρι και τις χορδές και ο δε χαμένος στην εξάχορδη αφήνοντας την Elin να κάνει όλο το σόου, να κινείται στον ρυθμό και να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Μιλώντας για ερμηνεία, αυτό φαινόταν ξεκάθαρα γιατί έδειχνε με την γλώσσα τους σώματός της ότι πρώτα ένιωθε την μουσική και τους στίχους και μετά τραγουδούσε. Δυστυχώς αρκέστηκαν μόνο στο να παίξουνε ολόκληρο τον δίσκο τους συν μια διασκευή στο “Elements And Things” του Tony Joe White. Έτσι με αυτόν τον τρόπο και τις συνθέσεις να ξετυλίγονται σε μεγαλύτερη διάρκεια, κάλυψαν 80 λεπτά μουσικής πανδαισίας.
  Ο κόσμος παραμιλούσε με αυτήν την εμφάνιση η οποία απογειώθηκε όταν η Elin μας ανακοίνωσε πως αν ξέρουμε το επόμενο κομμάτι να αισθανθούμε άνετα να το τραγουδήσουμε μαζί τους και φυσικά αναφέρομαι στο σήμα κατατεθέν του σχήματος, “Devil Man”. Οι Blues Pills έμειναν άφωνοι με την ανταπόκριση από το κοινό φτάνοντας στο σημείο να πούνε πως “Υπάρχουμε σαν σχήμα τρία χρόνια. Αν ξέραμε πόσο φανταστικό κοινό είσαστε, θα ερχόμασταν κάθε χρόνο και τα τρία χρόνια ύπαρξής μας”, αφήνοντας ξεκάθαρες υπόνοιες πως θα μας επισκεφτούν σύντομα.
 
Δυστυχώς η συναυλία έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων και το μαγικό παραθυράκι που μας ταξίδεψε με κλεφτές ματιές σε εποχές Woodstock, έκλεισε περιμένοντας αγωνιωδώς την επόμενή τους συναυλία. Σίγουρα θα ήθελα και άλλο όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, όμως σέβομαι την επιλογή τους να αρκεστούν στο υλικό που είχαν και στις δικές τους πλάτες χωρίς να βασίζονται σε ένα πρόγραμμα διασκευών και μπράβο τους για αυτή τους την επιλογή. Η αυλαία κλείνει, η παράσταση τελειώνει και πριν κατέβουν από την σκηνή η Elin μας ανακοίνωσε πως θα βγουν σε λίγο έξω για μπύρες και αυτόγραφα, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πόσο λιτοί και καθημερινοί άνθρωποι είναι αλλά και την φιλικότητά τους σε ένα κοινό που τους λάτρεψε μέσα από τον πρώτο τους δίσκο και τους αποθέωσε συναυλιακά. Είναι πολύ σημαντικό επίσης ότι βλέπουμε σιγά σιγά συγκροτήματα στο άνθισμα της καριέρας τους να έχουν στον χάρτη τους και την Ελλάδα και αυτό είναι πολύ θετικό για εμάς.
  Το ωράριο τηρήθηκε άψογα και εδώ, ο ήχος ήταν επίσης φανταστικός και οι Blues Pills κατέκτησαν το sold out πια Gagarin, που είχε αρχίσει να γεμίζει σταδιακά προηγουμένως από τα support σχήματα, αναγκάζοντας στο τέλος να ανοίξουν την πόρτα κινδύνου για να βγει ο κόσμος πιο εύκολα έξω.
  Συγχαρητήρια στην διοργάνωση που τους έφερε, στον ηχολήπτη για τον φοβερό ήχο και στους Blues Pills  που αναβιώνοντας παλιές εποχές και έδειξαν πως είναι vintage  χωρίς να αντιγράφουν κανέναν τους. Εύχομαι η απλότητά τους να συνεχιστεί, να κυκλοφορήσουν και άλλους θαυμάσιους δίσκους όπως ο παρθενικός τους και επίσης να δίνουν καταπληκτικές συναυλίες σαν αυτή του Σαββάτου.
Blues Pills, σας ευχαριστούμε για την εμπειρία.
 
Blues Pills Set List
01 High Class Woman
02 Ain't No Change
03 Dig In
04 No Hope Left For Me
05 The Time Is Now
06 Astralplane
07 Bliss
08 Elements and Things (Tony Joe White cover)
09 Devil Man
10 Little Sun
Encore
11 Black Smoke
 
Γιώργος Βαλιμίτης

 

Blue Pills - Θεσσαλονίκη στο Principal Club (live report)

Την Παρασκευή 23 Ιανουαρίου όλοι οι δρόμοι οδηγούσανε στη Θεσσαλονίκη και στο Principal Club για την πολυαναμενόμενη συναυλία των Blues Pills. Support group ήτανε οι Million Hollers, οι οποίοι παίζανε εντός έδρας και βγαίνοντας στη σκηνή λίγο μετά τις 10:00 το βράδυ μας καθηλώσανε με το ηλεκτρικό blues μπολιασμένο με soul και ψυχεδελικά στοιχεία. Παίξανε για 45 λεπτά περίπου και αποτελέσανε το καλύτερο ορεκτικό για τον κόσμο που με ανυπομονησία ανέμενε την Elin και την παρέα της.
  Η συνέχεια ανήκε ολοκληρωτικά στους Blues Pills. Το πολυεθνικό κουαρτέτο, έχοντας κυκλοφορήσει τον περασμένο Αύγουστο το πρώτο τους ομώνυμο full length album ξεκινήσανε δυναμικά με το “High Class Woman”, με το οποίο και ανοίγουνε το δίσκο.
Παίξανε τραγούδια τόσο από το συγκεκριμένο άλμπουμ (Ain't No Change, No Hope Left For Me, Astralplane, Devil Man και Little Sun), όσο και από τις ΕΡ κυκλοφορίες τους όπως τα “Dig In” και “The Time Is Now” από το “Devil Man” EP, και το “Bliss” από το ομώνυμο και δυσεύρετο πλέον ΕΡ του 2012 που κυκλοφόρησε από την  Crusher Records. Ακούσαμε ακόμη ένα cover στο “Elements And Things” του Tony Joe White, ενώ κλείσανε με το “Black Smoke”.
  Στα συν της βραδιάς βρίσκεται το γεγονός ότι παρακολουθήσαμε, στην καλύτερή του ίσως εποχή, ένα συγκρότημα που βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και κερδίζει συνέχεια νέους οπαδούς με την καταπληκτική του μουσική, που πηγάζει κατευθείαν από τα 70’ς, αλλά μας προσφέρεται με ένα φρέσκο και συνάμα μοντέρνο τρόπο. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο θα στοιχίσει στο μέλλον η απουσία του Cory Jack Berry, αλλά σίγουρα η Elin Larsson είναι μία μεγάλη front woman και το μέλλον προμηνύεται λαμπρό.
  Στα αρνητικά, ότι παίξανε μόνο έντεκα τραγούδια και η εμφάνισή τους κράτησε γύρω στη μία ώρα. Θα προτιμούσα να άκουγα ένα δύο τραγούδια ακόμη όπως τα “Jupiter” και “Gypsy” από το άλμπουμ ή και το “Mind Exit” από “Live At RockPalast” EP. Δεν πειράζει όμως, τους συγχωρούμε γιατί τους αγαπάμε και αναμένουμε τη νέα τους (Live)  δουλειά, η οποία και θα κυκλοφορήσει στις 20 Μαρτίου. Εις το επανιδείν… 

Δημήτρης Σαλτογιάννης