Ήταν ένα μεγάλο πάρτυ. Χωρίς περαστικούς. Χωρίς «περίεργους» bystanders. Χωρίς προσποίηση. Μόνο αγάπη, χαμόγελα, ιδρώτα, ντεσιμπέλ, blues growl, τύμπανα ανυποχώρητα, χεντριξογένεια διάχυτη ωλ όουβα και φυσικά, πίτσα. Ήταν το πάρτυ για τα πέντε πρώτα δημιουργικά χρόνια των Big Nose Attack όπου πέρασαν όλοι καλά και μεις καλύτερα.

Τα αδέρφια έχουν πλέον κάνει κτήμα τους και μεγαλύτερες σκηνές απ΄ αυτή του «ΑΝ», αλλά σ΄αυτό το πάλκο ειδικά είναι λες κι ο ήχος τους γυρίζει στο πατρικό του. Όταν στις 22:30 ξεκίνησαν με το “A Bite To Eat” τα πνεύματα ήταν όλα συντονισμένα. Όπως όταν κάνεις στ’ αλήθεια τα γενέθλια στο σαλόνι σου. Δεν χωρά κανείς τριγύρω αν δε σ΄αγαπάει πραγματικά.  
Ο ήχος ήταν κατά τι τσιτωμένος και ο Boogie προειδοποίησε ότι η νύχτα θα είναι μακριά («απ΄ό,τι φαίνεται θα τραγουδήσω αρκετά απόψε»), καθώς το σετ εξελίχθηκε τραγούδι το τραγούδι σαν ένα συμπόσιο pizza, groove & βύνης. «Καινούρια» (ήδη 10 μηνών) κομμάτια και «παλιά» εναλλάσσονται με άνεση, αντανακλώντας ένα ηχητικό στίγμα πυκνό (blues, ψυχεδέλεια, rock, Hendrix, Billy Gibbons, Beefheart), σε μια διαδρομή πέντε χρόνων γεμάτη βανάκια σε κακοτράχαλους δρόμους, σπασμένες χορδές κιθάρας και αγάπη για τη μουσική.  
Ώσπου, με το τέλος των πρώτων 12 κομματιών, έσκασε μύτη η τούρτα. Μια τούρτα από κομματάρες πίτσας (δεν θα μπορούσε να είναι φτιαγμένη από τίποτε άλλο) που σχημάτιζαν κάτι σαν το βουνό του “Houses Of The Holy” (μόνο που αντί για αθώα ανήλικα, ήταν σπαρμένη με ένοχα πεπερόνι), το οποίο αποψιλώθηκε απ΄το κοινό.

Και σειρά είχε το δεύτερο μέρος. The real party. Το ξεκίνημα έγινε με τον Brahamian brother Γιάννη Μπιλίρη που έριξε ανάμεσα απ' τα ακκόρντα του Boogie ρίμες ειδικές για την περίσταση ("Let Me Tell Ya").  Ο Πέτρος των «ΠΡΟΦΙΛ» στην τρομπέτα τους συνόδευσε στο “All The Time”. Ο Άρης (Rsn) και ο κοστουμαρισμένος Κωνσταντίνος από τους “The Wrinkled Suits” («δεν υπάρχει πιο καλοντυμένος τύπος απ΄αυτόν») έπαιξαν πλήκτρα, αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Πάνος Τσεκούρας των Mani Deum με το Theremin, ένα παραλληλόγραμμο κουτί πάνω σε βάση που του επέτρεπε να παράγει ήχους μόνο με τις κινήσεις των χεριών, κάτι σαν τον Andreas Vollenweider σε διαγωνισμό air – harp. Ο Alex K. των The Last Drive σε μια δαιμονική φυσαρμόνικα του “Let The Love Shine”. Ο Thimios από τους Mr. Highway Band σ’ ένα φρενήρες “Hey Joe”.

Τα ημίλεπτα της εναλλαγής των guest στη σκηνή λειτούργησαν ακόμη και αυτά ιδανικά για το όλο feeling οικειότητας. Και οι καλεσμένοι συνέχισαν νά’ ρχονται. Ο Babis Papanikolaou των Planet of Zeus, σ’ ένα ντουέτο με την εντυπωσιακή σε φωνή και παρουσία Idra Kayne στο “That Girl”.

Ο Bob των Black Hat Bones να εντυπωσιάζει με το μπουζούκι του στο electrical/eclectical ταξίμι με τον Boogie. Ο Kon των Mock Τhe Mankind ήταν πανταχού παρών στα της σκηνής και όταν ήρθε η ώρα ν’ ανέβει πάνω στη σκηνή με το μπάσο του («και τώρα, η στιγμή που όλοι περιμένατε, επιτέλους θα παίξουμε με μπασίστα»), το πράγμα έγινε σαρωτικό. Ειδικά εφόσον τον συνόδεψε ο αφιονισμένος Crosseyed Billy των SuperPuma, που πέταξε το t-shirt κι έκανε το «AΝ» να φτιαχτεί άγρια με το “N.I.B.” των Sabbath. Ακολούθησε ο Dani G. των 1000mods με το Rickenbaker, λοκαρισμένος με τον Little Tonnie στην πιο ρυθμικά βαρύτονη στιγμή της βραδιάς που δεν έλεγε να τελειώσει (“Wild Cherry”). Ο άνθρωπος που ενέπνευσε το ξεκίνημα της μπάντας ο “Dr. Albert Flipout” Mickey Pantelous στο “Honky Tonk Women” και σε supper blues φυσαρμόνικα στο “Down With Me”, που οδήγησε το κοινό σε επιτόπια άλματα μέχρις εξαντλήσεως, για να ανέβει μετά ο Άγγελος (Panokas) των Black Hat Bones και να συνοδεύσει τους Noses σε μια λυσσασμένη εκτέλεση του “Kick Out The Jams”. Για να τελειώσει το πάρτυ, ήρθε ένα εκτροχιασμένο blues jam, με τον Boogieman να παρατά την κιθάρα και τον έτερο Brahamian “Bad Slide” Stam να βαράει το μονόχορδο κουτί του με απρόβλεπτα ηλεκτροφόρες συνέπειες.
Γνωρίζουμε καλά ότι στην πολυπαθώς μίζερη ελληνική ροκ σκηνή είναι ιδιαίτερα σπάνιο το να μπορούν δύο άνθρωποι που επονομάζονται «μύτες» όχι μόνο να μην έχουν μύτη, αλλά να δουλεύουν με πραγματικό πάθος, τσαγανό και λατρεία για το ροκ ν΄ρολ και γι΄ αυτό το λόγο να καταφέρνουν να ενώνουν γύρω τους σε υποστήριξη το πιο σφριγηλό και γεμάτο έμπνευση μέρος της σημερινής ελληνικής σκηνής (γιατί δεν είναι μόνο όσοι ανέβηκαν στη σκηνή, είναι και οι μουσικοί από μπάντες που ήταν στο κοινό και χαίρονταν με την ψυχή τους).
Είναι εξίσου σημαντικό ότι τέτοια happening συμβαίνουν στο «ΑΝ», την κοιτίδα του ροκ της πόλης, χώρο συνώνυμο της αφτιασίδωτης συναλλαγής ηλεκτρισμού και συναισθημάτων μεταξύ κοινού και μουσικών εδώ για δεκαετίες.
Το απόλυτα πειστικό μουσικό point είναι το πόσο ευρύχωρο, δεκτικό και εύπλαστο είναι το rockin’ blues στα χέρια των δύο Brahamian Brothers.
Είναι από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες και αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο από την εμπλοκή στον ήχο τους, τον οποίο αρχικά εκπέμπουν και πολύ σύντομα προκαλούν. Με το καλό και στα επόμενα 5, 10, 15, 20, 25 χρόνια.

BNA SETLIST: A bite to eat / All by myself / Under your spell / Monday morning spaghetti / 50 shades of shame / Dirty Emma / Not the one / Gotta luv u/ Adam and Eve/ Left Alone / Drunk and gibberish / Drunk whore blues -Pizza break and prize giveaway-

BNA WITH FRIENDS SETLIST: Let me tell ya (JOHNNY B) / Black hat man (CONSTANTINE & RSN) All the time (PETROS) / Yeah that girl (BABIS / IDRA)/ Hey Joe (THIMIOS) / Let the love shine (ALEX K.) / 10 AM Automatic (BOBINHO)/ Don't look back (PANOS TSEKOURAS)/ Holdin on (BOB M. & PANOS TSEKOURAS)/ NIB (CROSSEYED BILLY & KON)/ Wild cherry (DANI G -1000 MODS)/ Honky Tonk women, Down with me (MICKEY PANTELOUS)/ Kick out the Jams (PANOKAS)/ ENCORE: Blues jam (STAM).
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου