Περιμένοντας μέχρι τελευταία στιγμή για να δούμε εάν τελικά θα κατορθώσουμε να παρευρεθούμε στην συναυλία αυτή, λόγω πολλών θεμάτων πια που δεν αφήνουν περιθώρια για ελεύθερο χρόνο αλλά και δεδομένης της οικονομικής κατάστασης που δε βρίσκεται καλύτερα της (όχι δεν θα γκρινιάξω), καταφέραμε να πάμε στους αδερφούς Cavalera και να ακούσουμε ένα καταπληκτικό άλμπουμ στην ολότητά του.

Έτσι αυθόρμητα, επειδή διαβάζοντας διάφορες παρουσιάσεις της συναυλίας οι οποίες με έφεραν στο αμήν, αποφάσισα να πιέσω λίγο τον χρόνο (για μία ακόμα φορά) και να γράψω την δικιά μου εκδοχή.  Όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και χωρίς να μεροληπτώ με το αν μου αρέσουν ή όχι και αυτή είναι καθαρά η προσωπική άποψή μου.
Μπαίνοντας αρχικά στο Gagarin, είδα τον χώρο σχεδόν άδειο, αλλά με τον δεύτερο όροφο ανοιχτό, πράγμα που κοιτάζοντας τον αριθμό του εισιτηρίου μου (ναι κανονικό εισιτήριο και όχι φωτοτυπία Α4, έστω και αν δεν είχε χρώματα και ήταν απλά ασπρόμαυρο, γιατί λύσεις υπάρχουν… και τελικά με μια δεύτερη η σκέψη, κατέληξα στο να πω ΟΧΙ στην προπώληση αφού έτσι και αλλιώς το «καπέλο» δεν τα γλυτώνεις γιατί να πάει στους μεσάζοντες και να καβατζάρεις χρήματα από τη μία και γιατί να υποστηρίζεις τη κάθε εταιρεία που σου κρατάει προμήθεια;) με οδήγησε στο να σκεφτώ ότι μάλλον θα γεμίσουν τον χώρο και τελικά αυτό έγινε. Άλλωστε θα παίζανε το θρυλικό “Roots” στην ολότητά του.   Αράξαμε λοιπόν στον πάνω όροφο και αφού χαιρετήσαμε τους γνωστούς και φίλους που παρευρεθήκαν εκεί για τον ίδιο σκοπό, αναμέναμε να ξεκινήσει η συναυλία. Γύρω στις 9:15 βγαίνει το support συγκρότημα που υποτίθεται θα φρόντιζε να ζεστάνει το κοινό. Ο κλήρος (δε ξέρω για πιο λόγο και ποιου επιλογή ήταν και γιατί), έπεσε στους Blame Kandinsky.
Πολύ κακή επιλογή τολμώ να πω για πολλούς λόγους, μερικούς από τους οποίους θα αναφέρω και εδώ. Και από πού να το πρωτοπιάσω το θέμα; Από τις κλεμμένες μουσικές ιδέες από το εναρκτήριο clopy Benny Benassi (Satisfaction), μέχρι τις System Of A Down παρεμβολές του νέου τους δίσκου; Από το ασυγχρόνιστο και με ελαφριά χρονοκαθυστέρηση στα μεταξύ τους; Ή από τον τραγουδιστή τους που κάθε τρεις και λίγο με βλέμμα στο κενό και με μηδενική επαφή με τον κόσμο και του ότι παρουσιάζει ο ίδιος συναυλία, τίναζε το κεφάλι σαν να τον χτύπαγε το ρεύμα λες και τρόμαζε από κάτι;  Αν επίσης συμπεριλάβουμε και ότι έγδερνε τον λαιμό του αλύπητα, τότε μιλάμε για μια μπάντα που μάλλον κάτι δε πάει καλά. Αν πιάσουμε και το είδος που παίζουν, καήκαμε…
  Δεν ξέρω καν αν έχουν στο μυαλό τους ότι ανήκουν σε  κάποια μουσική κατεύθυνση σαν συγκρότημα ή όχι. Από τη μια progressive, από την άλλη hardcore, από την άλλη thrashy και όλα αυτά με brutal φωνητικά… και αυτό βέβαια, μέτρησε κατά τους μιας και ο μέσος ακροατής δυσκολευόταν να αντιληφθεί το τι ακούει. Ας ήταν όμως όλα τα υπόλοιπα σωστά και να υπήρχε εκεί μόνο το πρόβλημα.  Ίσως είναι μια περίπτωση που κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον ηχολήπτη.  Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι χάρηκα όταν τελειώσανε και αυτή η βαβούρα που επικρατούσε στο κεφάλι μου, άρχισε επιτέλους σταδιακά να φεύγει… Για να μην όμως τα ισοπεδώνουμε όλα, ο κιθαρίστας ο ένας (δεξιά προς τη σκηνή) ήταν ο μόνος που άξιζε για εμένα και έγιναν φιλότιμες προσπάθειες  και από τους υπολοίπους να δείξουν ότι είναι δεμένη μπάντα, αλλά δεν ήταν αρκετά όλα αυτά.
  Η πολυπόθητη ώρα επιτέλους κοντοζύγωνε και το Gagarin 205 είχε πλέον γεμίσει για τα καλά (πρέπει να ήταν sold out αν δε κάνω λάθος).  Τελειώνει και το sound check και στη σκηνή κάνουν την εμφάνιση τους για να «κρυφτούν» από τα αριστερά ο Marc Rizzo και ο Johny Chow. Στη συνέχεια ανεβαίνει ο Iggor φοράει τα γάντια του και περιμένουμε μετά το γνωστό tribal εισαγωγικό να βγει στη σκηνή και ο Max.

Το κοινό φώναζε ασταμάτητα “Sepultura, Sepultura” και η αλήθεια είναι πως τα αδέρφια Max και Iggor Cavalera είναι οι πραγματικοί Sepultura, ας μη κρυβόμαστε όλοι το ξέρουμε αυτό. Τι και αν κυκλοφορούνε δίσκους με το όνομα Cavalera Conspiracy; Τι και αν κάνουν περιοδείες με το όνομα Max & Iggor; Τι και αν δεν βρίσκονται πλέον στους σημερινούς Sepultura; Η πραγματικότητα είναι αυτή σε όλες τις περιπτώσεις γιατί πολύ απλά από αυτούς τους δύο δημιουργήθηκαν.

  Το δίδυμο από το Belo Horizonte της Βραζιλίας, το έπιασε το θέμα από εκεί που το είχαν αφήσει όταν ο Max έφυγε από τους Sepultura το 1997. Έτσι και αλλιώς γιορτάζανε τα 20 χρόνια από τη δημιουργία αυτού του δίσκου. Με λιτό φόντο το κλασσικό εξώφυλλο του “Roots” άλμπουμ που απεικονίζει μια γυναικεία φιγούρα ιθαγενή (προέρχεται από ένα τραπεζογραμμάτιο της Βραζιλίας, στην οποία ο καλλιτέχνης Michael Whelan πρόσθεσε ένα μενταγιόν με το “S" από το λογότυπο των Sepultura και ένα φόντο με κόκκινο ρίζες) και το μοναδικό μικρόφωνο να είναι γεμάτο με καρφιά που παραπέμπουν σε φυλές, είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχτούμε.

  Έναρξη όπως ήταν επόμενο, κατευθείαν με το “Roots Bloody Roots” και για την υπόλοιπη μία ώρα ακούστηκε ολόκληρος ο δίσκος από την αρχή ως το τέλος με την ακριβή σειρά που βρίσκονται τα κομμάτια και στο άλμπουμ, εξαιρώντας το “Jasco” που είναι σύνθεση του Andreas Kisser. Το σχήμα που έχουνε είναι μια καλοδουλεμένη συνταγή, καθώς ο Marc Rizzo (Soulfly, Cavalera Conspiracy,Misfits, Solo, Ex- comitte Of Thirteen, ex- Ill Nino κλπ) και ο Johny Chow (Souls Of We,Stone Sour, Cavalera Conspiracy, Ex- Echo 3, Ex- Fireball Ministry κλπ) , συνεργάζονται μαζί τους πολλά χρόνια. Η μπάντα φάνηκε να βρίσκεται σε κέφια και με αρκετή όρεξη και χαμόγελα μεταξύ τους τα αδέρφια. Ο Max έπαιξε το περίφημο berimbau, ενώ στo “Itsari” απολαύσαμε υπό τους ήχους της ινδιάνικης φυλής Xavante τον Iggor να παίζει τύμπανα αλλά και τον αδερφό του στο timbau.

  Κάπου εδώ έφτασε η στιγμή για το encore και είναι το σημείο όπου αποχωρούνε όλοι από τη σκηνή, πλην του   , ενώ το κοινό φωνάζει ρυθμικά ακόμα “Sepultura, Sepultura”. Ουσιαστικά δεν ήταν ακριβώς encore, μιας και ενώ φαινομενικά αποχωρήσαν από τη σκηνή όλοι οι υπόλοιποι, στη πραγματικότητα ο Max συνόδευσε τους Marc Rizzo και Johny Chow στα παρασκήνια και επέστρεψε για να α συνεχίζουνε απροβάριστα με τον αδερφό του παίζοντας αποσπάσματα με κιθάρα και τύμπανα τα εκτός set list “From The Past Comes To Storm” , “Escape To The Voids”,  “Troops Of Doom” και “ Slaves Of Pain” για να συνεχίσουνε επιστρέφοντας τα υπόλοιπα μέλη παίζοντας το “Procreation Of the Wicked”  (Celtic Frost cover) για να ξαναφύγουνε πάλι και να μείνουμε μονάχα οι Cavalera Brothers στη σκηνή, παίζοντας οι δύο τους τα “Policia” (Titan Cover) και στο καπάκι πάλι απροβάριστα το “Symptom Of The Universe” (Black Sabbath cover)για να επιστρέψουν μετά το υποτιθέμενο δεύτερο encore οι Rizzo και Chow για να αποδώσουν φόρο τιμής στον συγχωρεμένο θείο Lemmy (R.I.P. L ) , παίζοντας το “Ace Of Spades” και κλείνοντας (για όσους δεν γνωρίζουν) με την αυθεντική demo εκδοχή του “Roots Bloody Roots”, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.

  Κάπου εδώ η συναυλία έληξε με τον ίδιο τρόπο που άρχισε, αλλά με ένα πλατύ χαμόγελο ευχαρίστησης τουλάχιστον σε όσους έβλεπα γύρω μου. Υπήρξε διασκέδαση, crowd surfing, mosh pit, walls of death, χοροπηδητό και όλα αυτά που συνοδεύουν μια αντίστοιχη συναυλία. Φυσικά σπουδαίο γεγονός υπήρξε το ότι είδαμε αυτό το δίσκο να ξετυλίγεται μπροστά μας και ότι είδαμε ότι πιο κοντινότερο γίνεται σε αυτό που κάποτε ονομαζόταν Sepultura.
Το συγκρότημα απέδωσε άρτια το “Roots” και όλοι τους σταθήκανε στο ύψος των περιστάσεων.  Ο Max σε προσωπικό επίπεδο, με άφησε ικανοποιημένο και θεωρώ ότι απέδωσε αρκετά καλά στη συγκεκριμένη συναυλία όπως και ο Iggor στάθηκε και αυτός άψογα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, μιας και δεν είναι πια 25 και 26 χρονών όπως ήταν το 1996 και αυτό το είδος όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο από μόνο του. Τα κολπάκια με τα echo και την πεταλιέρα και τα προ-ηχογραφημένα μέρη (για όσους γκρινιάζουνε) ήταν αναγκαία και δεν γινόταν να λείψουνε προκειμένου να αποδοθεί όσο πιο πιστά γίνεται ο δίσκος και ίσα - ίσα που βοήθησαν στην εκτέλεσή του. Φαντάζεστε να ακούγαμε το “Itsari” ή το “Ratamahatta”  απογυμνωμένα; Θα μας ξένιζαν θαρρώ.

  Αρνητικό της συναυλίας, ήταν η χρονική διάρκειά της που κράτησε περίπου 80 λεπτά, σε αναλογία με τη τιμή τους εισιτηρίου και με το ότι ήρθες για να δεις thrash μπάντα ήταν καλά. Έτσι και αλλιώς δε παίζανε και περισσότερο γενικά. Το δεύτερο μεγάλο αρνητικό οι τιμές στα μπλουζάκι και στις  αφίσες. 30 ευρώ το μπλουζάκι πιο ακριβά δηλαδή από την τιμή του εισιτηρίου ακόμα και με «καπέλο»; Απαράδεκτο και για αυτό πρέπει να σαμποτάρεται κάτι τέτοιο.
Στα θετικά επίσης συγκαταλέγεται στο ότι βγαίνοντας από τον συναυλιακό χώρο, ήταν δυο τύποι σε ένα ημιφορτηγό και με τους ήχους τους “Roots” μοιράζανε στο κόσμο που έφευγε ενεργειακό ποτό Monster. Καλή προβολή και διαφήμιση, καλό και για όλους εμάς.
Κλείνοντας, το ζητούμενο ήταν να ακούσουμε αυτό για το οποίο πήγαμε (δηλαδή τον δίσκο ολόκληρο) και αυτό έγινε σε πρώτη φάση και σε δεύτερη ήταν να περάσουμε καλά όπου και αυτό έγινε αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου τόσο στο πάνω όροφο όσο και από κάτω.  Μέχρι την επόμενη φορά που ελπίζω να είναι σύντομα, θα μείνουμε με τη γλυκιά ανάμνηση της συναυλίας αυτής σιγοτραγουδώντας κατά την έξοδο από το Gagarin «Roots bloody roots,roots bloody roots”.

Γιώργος Βαλιμίτης