Wednesday
28Feb
Το τελευταίο Σαββατόβραδο του χειμώνα στο «ΚΥΤΤΑΡΟ» ήταν χωρίς άλλο μια μεστή εμπειρία. Τόσο για όσους ήρθαν γνωρίζοντας τί θα δουν και τί θ’ ακούσουν,
Όσο και για κείνους που ήρθαν με την περιέργεια να οσμιστούν κάτι απ’ αυτά που λέγονται, γράφονται και θρυλούνται για το άλμπουμ που έχει στο εξώφυλλο τον Άργο, τον ιππότη με τα χίλια μάτια.
Όλοι απόλαυσαν και κατάλαβαν. Και κατά τούτο το δεύτερο η εμπειρία είχε αξία κυρίως διδακτική.
Διδακτική για το πώς μια μπάντα που υποστηρίζει έναν μουσικό πρωταγωνιστή χαίρεται για το ρόλο της, παίρνοντας τα δικαιότατα χειροκροτήματα για την ακριβή και νοήμονα απόδοση τραγουδιών που δεν έχει συγγράψει.
Διδακτική για το πόσο γενεές οπαδών – από τους μπαρουτοκαπνισμένους συνομίληκους του Martin Turner μέχρι και λυκειόπαιδα με πυροβολημένο ρόκερ πατέρα, τον οποίο συνοδεύουν και παλιούς γνώριμους που έχουν να βρεθούν χρόνια – ξεδιψούν γευόμενοι μια ανεξίτηλη μουσική αξία.
Διδακτική για το πώς, όταν είσαι πραγματικός μουσικός με άστρο, με προσωπικότητα, δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι αγκομαχείς να συγκριθείς με τα ύψη της νιότης σου, αλλά αρκεί να γνωρίζεις πώς υποστηρίζεις την δική σου κληρονομιά με την εκτελεστική ευκρίνεια, την ευθύτητα και τελικά τη σοφία που σου έχει χαρίσει η βιολογική σου ηλικία.
Διδακτική, τέλος και για το πώς μπορούν να δείχνουν από απόσταση αναπνοής ορισμένες σημαντικές προσωπικότητες που κατοικοεδρεύουν μέσα από το έργο τους στις δισκοθήκες εκατομμυρίων μουσικόφιλων ανά τον κόσμο.
Ο 71 ετών και 5 μηνών Martin Turner είναι χωρίς αμφιβολία μια απ’ αυτές. Έχοντας ταξιδέψει μέσα σε 72 ώρες από Νέα Ζηλανδία σε Θεσσαλονίκη κι από κει στο «ΚΥΤΤΑΡΟ», κιι έχοντας ανέβει εντός του χρονικού αυτού διαστήματος σε 3 σκηνές, ο Martin είναι μια φιγούρα Άγγλου κοσμοπολίτη μουσικού της πρώτης ροκ εποχής, που χωρίς να ξεχνά το Torquay όπου μεγάλωσε, έχει βιωματική επίγνωση του τί εισί Μπαχάμες, Μαϊάμι, Σίδνεϋ ή Καζαμπλάνκα, καθώς η τέχνη του και ιδίως η φύση του, η φύση ενός ροκ Λώρενς της Αραβίας, τον έχει περιοδεύσει για περίπου μισόν αιώνα σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.
Και ενώ αυτός θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε κυνικό, αποστασιοποιημένο, κρυφά ή φανερά αλαζόνα, ή τέλος πάντων να ακούγετaι και να δείχνει κορεσμένος, εκείνος, αφού τσάκισε καλαμάκια από παρακείμενη downtown σουβλακερί, ήρθε στην ώρα του, πέρασε αθόρυβα την είσοδο ανάμεσα από κόσμο που έμπαινε στο «ΚΥΤΤΑΡΟ» χωρίς να τον αναγνωρίζει, προγύμνασε ήσυχα και μεθοδικά τη φωνή του για δέκα λεπτά στα παρασκήνια και βγήκε στη σκηνή με όρεξη, ενέργεια και συγκέντρωση, που καθώς περνούσαν τα λεπτά άφησαν ικανό χώρο σε σύντομες, έξυπνες εισαγωγές στα κομμάτια, ανέκδοτα (“well, there where three nuns…”), χαμόγελα και εγκάρδιες υποκλίσεις στο κοινό.
Η καλοπροβαρισμένη μπάντα του, πέρα από τον Danny Wilson που είναι μαζί του στην κιθάρα ήδη 10 χρόνια (“He’s so many years with me, that sometimes I feel that he’s my son – by the way, what’s your mother’s name?”), απαρτίζεται τα τελευταία χρόνια από τον “Tiny” Tim Brown - έναν ψηλέα με μικροσκοπική μοϊκάνα και square γυαλάκι - πραγματικό δυναμό πίσω απ’ τα δέρματα, ο οποίος συνεισφέρει άξια δεύτερα φωνητικά και τον Misha Nikolic στην κιθάρα (“He’s from Serbia, not from suburbia”), έναν συγκεντρωμένο και ακριβή παίκτη, που έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι τα σόλο και οι αρμονίες στα κλασσικά κομμάτια των Ash είναι εφάμιλλης σημασίας με το κεντρικό σκοπό του τραγουδιού καθεαυτό.
Ξεκίνησαν παίζοντας για ζέσταμα δύο τρακς από τα προσωπικά άλμπουμ του Turner, για να αρχίσει η τελετή επί της ουσίας με το “Errors Of My Way”, όπου ήταν σα να χτύπησε το καμπανάκι για να δώσουν βάση οι παρευρισκόμενοι.
To “Persephone” απέδειξε κάτι που είδαμε επανειλημμένα τη βραδιά του Σαββάτου, ότι οι δύο κιθαρίστες είναι πολύ καλά δεμένοι μεταξύ τους και υπηρετούν τις πρωτότυπες συνθέσεις ευλαβικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ευχαριστιούνται από την ανταπόκριση του ήχου που παράγουν, με τον ίδιο τρόπο που ένας ηθοποιός αναμετράται επιτυχημένα με έναν κλασσικό ρόλο παίρνοντας δικαίως το χειροκρότημα.
Ευχάριστες εκπλήξεις στο setlist το moody “Front Page News”, από το ομώνυμο άλμπουμ του ’77 και το “Silver Shoes” («από το πρώτο άλμπουμ που ηχογραφήσαμε στην Αμερική» - σ.σ.“There’s The Rub” του ‘74), ενώ το “Pilgrim” επέβαλε το πρέπον δέον με την κιθαριστική του κλιμάκωση.
Και τότε, προς μεγάλη τέρψη ενός για καλά υποψιασμένου κοινού, ήρθε το “Argus”. Μέτρο το μέτρο, φράση τη φράση, από το “I’ve got to rearrange my life” μέχρι το “only searching for an answer”. Το ειδικό βάρος του “Argus”, με τα συναισθηματικά φορτία και τις ηρωϊκές του αναπαραστάσεις, αποκαλύφθηκε λεπτό προς λεπτό, με ανάλογο τρόπο όπως τον Ιανουάρο του 2009 στον ίδιο χώρο, από τον Turner και την τότε μπάντα του.
Και το κρίσιμο στοιχείο για την επίδραση αυτή αναφάνηκε και τούτο μπροστά μας: είναι η φωνή και η παρουσία του ιδρυτή, μπασίστα, βασικού συνθέτη και τραγουδιστή των Wishbone Ash, Martin Turner. Δεν τα έχει ασφαλώς συνθέσει όλα μόνος του (η δημιουργική του συνύπαρξη με τους άλλους 3 της αυθεντικής σύνθεσης είναι από τις λίγες τόσο γόνιμες στην ιστορία των ‘70s), αλλά δική του φωνή και η ζέση είναι που έχει την πιο άμεση απήχηση στο μνημονικό των ακροατών.
Κριτικές παρουσιάσεις του αγγλικού τύπου από τις πρόσφατες συναυλίες στο Λονδίνο των «κανονικών» Wishbone Ash, του Andy Powell και του σχήματος του Turner, που πολλές φορές έπαιζαν στις ίδιες αίθουσες με διαφορά ημερών, το επιβεβαιώνουν: Και οι δύο μπάντες είχαν περίπου την ίδια προσέλευση, αλλά η εκδοχή του Turner είναι η πιο προσωπική, αυτή που πιο εύκολα δένει τον ακροατή με το πνεύμα των τραγουδιών, τόσο του “Argus” όσο και του μεγαλύτερου μέρους του υλικού από τα πρώτα 10 χρόνια της δικσογραφικής πορείας των Wishbone Ash.
Του λόγου το αληθές επιβεβαίωσε και η μετά το “Argus” παρατεταμένη, ανοιχτόκαρδη ροκάρια των encore: “Living Proof”, “Blind Eye”, “Doctor” και “Jailbait”, μέσα σε αμοιβαία εγκαρδιότητα από κοινό και μουσικούς.
Περίπου είκοσι λεπτά μετά το τέλος, η μπάντα βγήκε στην αρένα του «ΚΥΤΤΑΡΟΥ» ήσυχα, ταπεινά και σερβοβρετανικά και χαιρέτησε πρόθυμα τους fans.
Ο ίδιος ο Turner με χαμόγελο, καρώ γαλάζιο πουκάμισο, ασορτί ματογυάλια και ακμαία διάθεση στάθηκε στο βάθος δίπλα στη σκηνή για τουλάχιστον μιάμιση ώρα, ζητώντας μόνο μια μετρημένη «ΦΙΞ» σε πλαστικό κυπελλάκι για να ξεδιψάσει (κατά τη διάρκεια του live, όλοι είδαν ότι κατέβαζε προτοκαλάδα «ΗΒΗ» από χάτινη συσκευασία του λίτρου), υπογράφοντας αυτόγραφα πάνω σε εισιτήρια, cd, βινύλια και βιβλία (έχει εκδώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία), φωτογραφιζόμενος με όλους ανεξαιρέτως –δεόντως ανύποπτος για το αν, λ.χ., κάποιοι παρά τον αριθμό των βινυλίων που κουβαλούσαν παραμάσχαλα, δεν είχαν διαβάσει ποτέ, λ.χ., ότι ο Ted Turner δ ε ν είναι αδελφός του - και ευχαριστώντας όσους τον πλησίασαν κοιτώντας τον στα μάτια, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. “Oh, on that album cover…it’s me wearing that cape”, είπε για το εξώφυλλο του “Argus”, “…and underneath, I’ m stark naked”.
Ευτυχώς που πρόσθεσε αμέσως “Nah.. I’ m only joking...”, γιατί κάποιοι είχαν ήδη κρεμάσει το σαγώνι από έκπληξη.
Αν έπρεπε θυμικά κανείς να αποφασίσει πώς θά’ θελε να αυτοδιατίθεται ενώπιον του κοινού του, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ένας ροκ σταρ και συνθέτης ορισμένων από τα άφθαρτα κομμάτια στην ιστορία του ροκ ο οποίος έχει υπερβεί το κάποτε απαγορευτικό ηλικιακό όριο των 70, η παρουσία του Martin Turner υπερκαλύπτει σχετικά κριτήρια και προσδοκίες. Ωραία βραδιά.
Υ.Γ.: Ήδη έχει ετοιμαστεί και οσονούπω ξεκινά μια περιοδεία όπου θα παίξουν ολόκληρο το lp “There’s The Rub” του ’74, συν λοιπά κλασσικά, βεβαίως. Ευχόμαστε οι διοργανωτές του «ΚΥΤΤΑΡΟΥ» να είναι καλά και να τους ξαναφέρουν.
Υ.Γ.: Για τους Daddy’s Work Blues Band δεν επαρκεί μόνον ένα υστερόγραφο. Είναι γνωστό ότι αποτελούν τα τελευταία αρκετά χρόνια μια από τις καλύτερες blues rock μπάντες που διαθέτουμε ως εγχώρια σκηνή. Είναι απ’ τις παρέες που δεν μπορούν να περιγραφούν με το μετριοπαθές «παίζουν διασκευές», ακόμη κι αν επί της ουσίας αυτό κάνουν. Γιατί παίζουν ηλεκτρικό blues ευρέως φάσματος, με χαρακτήρα, ευδιάκριτη χημεία και ένα δικό τους νεύρο. Ξεκινώντας από το “Μessing With The Kid” και καταλήγοντας με το “On The Road Again”, στο οποίο μπήκε ως ένθετο το “Set The Controls For The Hearts Of The Sun”, δεν προθέρμαναν απλώς το «ΚΥΤΤΑΡΟ», αλλά ουσιαστικά αναθέρμαναν με τη συνολική τους απόδοση και παρουσία τον φυσικό δεσμό των παρευρισκομένων με τον πηγαίο, πρωτογενή, ροκ ήχο (ακόμη και ο Danny Wilson γούσταρε την εκτέλεση του “Homework”). Και αυτό δεν είναι κάτι τόσο εύκολο ή δεδομένο όσο μπορεί κάποιοι να πιστεύουν.
Martin Turner ex Wishbone Ash setlist: Runaway/ Written On The Stars/ Errors Of My Ways/ Persephone/ Front Page News/ The Pilgrim/ Silver Shoes/ Argus full album με το Blowing Free τελευταίο και εκτός σειράς, ως “a little positive song”/ Living Proof/ Blind Eye/ Doctor/ Jailbait.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Όλοι απόλαυσαν και κατάλαβαν. Και κατά τούτο το δεύτερο η εμπειρία είχε αξία κυρίως διδακτική.
Διδακτική για το πώς μια μπάντα που υποστηρίζει έναν μουσικό πρωταγωνιστή χαίρεται για το ρόλο της, παίρνοντας τα δικαιότατα χειροκροτήματα για την ακριβή και νοήμονα απόδοση τραγουδιών που δεν έχει συγγράψει.
Διδακτική για το πόσο γενεές οπαδών – από τους μπαρουτοκαπνισμένους συνομίληκους του Martin Turner μέχρι και λυκειόπαιδα με πυροβολημένο ρόκερ πατέρα, τον οποίο συνοδεύουν και παλιούς γνώριμους που έχουν να βρεθούν χρόνια – ξεδιψούν γευόμενοι μια ανεξίτηλη μουσική αξία.
Διδακτική για το πώς, όταν είσαι πραγματικός μουσικός με άστρο, με προσωπικότητα, δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι αγκομαχείς να συγκριθείς με τα ύψη της νιότης σου, αλλά αρκεί να γνωρίζεις πώς υποστηρίζεις την δική σου κληρονομιά με την εκτελεστική ευκρίνεια, την ευθύτητα και τελικά τη σοφία που σου έχει χαρίσει η βιολογική σου ηλικία.
Διδακτική, τέλος και για το πώς μπορούν να δείχνουν από απόσταση αναπνοής ορισμένες σημαντικές προσωπικότητες που κατοικοεδρεύουν μέσα από το έργο τους στις δισκοθήκες εκατομμυρίων μουσικόφιλων ανά τον κόσμο.
Ο 71 ετών και 5 μηνών Martin Turner είναι χωρίς αμφιβολία μια απ’ αυτές. Έχοντας ταξιδέψει μέσα σε 72 ώρες από Νέα Ζηλανδία σε Θεσσαλονίκη κι από κει στο «ΚΥΤΤΑΡΟ», κιι έχοντας ανέβει εντός του χρονικού αυτού διαστήματος σε 3 σκηνές, ο Martin είναι μια φιγούρα Άγγλου κοσμοπολίτη μουσικού της πρώτης ροκ εποχής, που χωρίς να ξεχνά το Torquay όπου μεγάλωσε, έχει βιωματική επίγνωση του τί εισί Μπαχάμες, Μαϊάμι, Σίδνεϋ ή Καζαμπλάνκα, καθώς η τέχνη του και ιδίως η φύση του, η φύση ενός ροκ Λώρενς της Αραβίας, τον έχει περιοδεύσει για περίπου μισόν αιώνα σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.
Και ενώ αυτός θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε κυνικό, αποστασιοποιημένο, κρυφά ή φανερά αλαζόνα, ή τέλος πάντων να ακούγετaι και να δείχνει κορεσμένος, εκείνος, αφού τσάκισε καλαμάκια από παρακείμενη downtown σουβλακερί, ήρθε στην ώρα του, πέρασε αθόρυβα την είσοδο ανάμεσα από κόσμο που έμπαινε στο «ΚΥΤΤΑΡΟ» χωρίς να τον αναγνωρίζει, προγύμνασε ήσυχα και μεθοδικά τη φωνή του για δέκα λεπτά στα παρασκήνια και βγήκε στη σκηνή με όρεξη, ενέργεια και συγκέντρωση, που καθώς περνούσαν τα λεπτά άφησαν ικανό χώρο σε σύντομες, έξυπνες εισαγωγές στα κομμάτια, ανέκδοτα (“well, there where three nuns…”), χαμόγελα και εγκάρδιες υποκλίσεις στο κοινό.
Η καλοπροβαρισμένη μπάντα του, πέρα από τον Danny Wilson που είναι μαζί του στην κιθάρα ήδη 10 χρόνια (“He’s so many years with me, that sometimes I feel that he’s my son – by the way, what’s your mother’s name?”), απαρτίζεται τα τελευταία χρόνια από τον “Tiny” Tim Brown - έναν ψηλέα με μικροσκοπική μοϊκάνα και square γυαλάκι - πραγματικό δυναμό πίσω απ’ τα δέρματα, ο οποίος συνεισφέρει άξια δεύτερα φωνητικά και τον Misha Nikolic στην κιθάρα (“He’s from Serbia, not from suburbia”), έναν συγκεντρωμένο και ακριβή παίκτη, που έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι τα σόλο και οι αρμονίες στα κλασσικά κομμάτια των Ash είναι εφάμιλλης σημασίας με το κεντρικό σκοπό του τραγουδιού καθεαυτό.
Ξεκίνησαν παίζοντας για ζέσταμα δύο τρακς από τα προσωπικά άλμπουμ του Turner, για να αρχίσει η τελετή επί της ουσίας με το “Errors Of My Way”, όπου ήταν σα να χτύπησε το καμπανάκι για να δώσουν βάση οι παρευρισκόμενοι.
To “Persephone” απέδειξε κάτι που είδαμε επανειλημμένα τη βραδιά του Σαββάτου, ότι οι δύο κιθαρίστες είναι πολύ καλά δεμένοι μεταξύ τους και υπηρετούν τις πρωτότυπες συνθέσεις ευλαβικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ευχαριστιούνται από την ανταπόκριση του ήχου που παράγουν, με τον ίδιο τρόπο που ένας ηθοποιός αναμετράται επιτυχημένα με έναν κλασσικό ρόλο παίρνοντας δικαίως το χειροκρότημα.
Ευχάριστες εκπλήξεις στο setlist το moody “Front Page News”, από το ομώνυμο άλμπουμ του ’77 και το “Silver Shoes” («από το πρώτο άλμπουμ που ηχογραφήσαμε στην Αμερική» - σ.σ.“There’s The Rub” του ‘74), ενώ το “Pilgrim” επέβαλε το πρέπον δέον με την κιθαριστική του κλιμάκωση.
Και τότε, προς μεγάλη τέρψη ενός για καλά υποψιασμένου κοινού, ήρθε το “Argus”. Μέτρο το μέτρο, φράση τη φράση, από το “I’ve got to rearrange my life” μέχρι το “only searching for an answer”. Το ειδικό βάρος του “Argus”, με τα συναισθηματικά φορτία και τις ηρωϊκές του αναπαραστάσεις, αποκαλύφθηκε λεπτό προς λεπτό, με ανάλογο τρόπο όπως τον Ιανουάρο του 2009 στον ίδιο χώρο, από τον Turner και την τότε μπάντα του.
Και το κρίσιμο στοιχείο για την επίδραση αυτή αναφάνηκε και τούτο μπροστά μας: είναι η φωνή και η παρουσία του ιδρυτή, μπασίστα, βασικού συνθέτη και τραγουδιστή των Wishbone Ash, Martin Turner. Δεν τα έχει ασφαλώς συνθέσει όλα μόνος του (η δημιουργική του συνύπαρξη με τους άλλους 3 της αυθεντικής σύνθεσης είναι από τις λίγες τόσο γόνιμες στην ιστορία των ‘70s), αλλά δική του φωνή και η ζέση είναι που έχει την πιο άμεση απήχηση στο μνημονικό των ακροατών.
Κριτικές παρουσιάσεις του αγγλικού τύπου από τις πρόσφατες συναυλίες στο Λονδίνο των «κανονικών» Wishbone Ash, του Andy Powell και του σχήματος του Turner, που πολλές φορές έπαιζαν στις ίδιες αίθουσες με διαφορά ημερών, το επιβεβαιώνουν: Και οι δύο μπάντες είχαν περίπου την ίδια προσέλευση, αλλά η εκδοχή του Turner είναι η πιο προσωπική, αυτή που πιο εύκολα δένει τον ακροατή με το πνεύμα των τραγουδιών, τόσο του “Argus” όσο και του μεγαλύτερου μέρους του υλικού από τα πρώτα 10 χρόνια της δικσογραφικής πορείας των Wishbone Ash.
Του λόγου το αληθές επιβεβαίωσε και η μετά το “Argus” παρατεταμένη, ανοιχτόκαρδη ροκάρια των encore: “Living Proof”, “Blind Eye”, “Doctor” και “Jailbait”, μέσα σε αμοιβαία εγκαρδιότητα από κοινό και μουσικούς.
Περίπου είκοσι λεπτά μετά το τέλος, η μπάντα βγήκε στην αρένα του «ΚΥΤΤΑΡΟΥ» ήσυχα, ταπεινά και σερβοβρετανικά και χαιρέτησε πρόθυμα τους fans.
Ο ίδιος ο Turner με χαμόγελο, καρώ γαλάζιο πουκάμισο, ασορτί ματογυάλια και ακμαία διάθεση στάθηκε στο βάθος δίπλα στη σκηνή για τουλάχιστον μιάμιση ώρα, ζητώντας μόνο μια μετρημένη «ΦΙΞ» σε πλαστικό κυπελλάκι για να ξεδιψάσει (κατά τη διάρκεια του live, όλοι είδαν ότι κατέβαζε προτοκαλάδα «ΗΒΗ» από χάτινη συσκευασία του λίτρου), υπογράφοντας αυτόγραφα πάνω σε εισιτήρια, cd, βινύλια και βιβλία (έχει εκδώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία), φωτογραφιζόμενος με όλους ανεξαιρέτως –δεόντως ανύποπτος για το αν, λ.χ., κάποιοι παρά τον αριθμό των βινυλίων που κουβαλούσαν παραμάσχαλα, δεν είχαν διαβάσει ποτέ, λ.χ., ότι ο Ted Turner δ ε ν είναι αδελφός του - και ευχαριστώντας όσους τον πλησίασαν κοιτώντας τον στα μάτια, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. “Oh, on that album cover…it’s me wearing that cape”, είπε για το εξώφυλλο του “Argus”, “…and underneath, I’ m stark naked”.
Ευτυχώς που πρόσθεσε αμέσως “Nah.. I’ m only joking...”, γιατί κάποιοι είχαν ήδη κρεμάσει το σαγώνι από έκπληξη.
Αν έπρεπε θυμικά κανείς να αποφασίσει πώς θά’ θελε να αυτοδιατίθεται ενώπιον του κοινού του, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ένας ροκ σταρ και συνθέτης ορισμένων από τα άφθαρτα κομμάτια στην ιστορία του ροκ ο οποίος έχει υπερβεί το κάποτε απαγορευτικό ηλικιακό όριο των 70, η παρουσία του Martin Turner υπερκαλύπτει σχετικά κριτήρια και προσδοκίες. Ωραία βραδιά.
Υ.Γ.: Ήδη έχει ετοιμαστεί και οσονούπω ξεκινά μια περιοδεία όπου θα παίξουν ολόκληρο το lp “There’s The Rub” του ’74, συν λοιπά κλασσικά, βεβαίως. Ευχόμαστε οι διοργανωτές του «ΚΥΤΤΑΡΟΥ» να είναι καλά και να τους ξαναφέρουν.
Υ.Γ.: Για τους Daddy’s Work Blues Band δεν επαρκεί μόνον ένα υστερόγραφο. Είναι γνωστό ότι αποτελούν τα τελευταία αρκετά χρόνια μια από τις καλύτερες blues rock μπάντες που διαθέτουμε ως εγχώρια σκηνή. Είναι απ’ τις παρέες που δεν μπορούν να περιγραφούν με το μετριοπαθές «παίζουν διασκευές», ακόμη κι αν επί της ουσίας αυτό κάνουν. Γιατί παίζουν ηλεκτρικό blues ευρέως φάσματος, με χαρακτήρα, ευδιάκριτη χημεία και ένα δικό τους νεύρο. Ξεκινώντας από το “Μessing With The Kid” και καταλήγοντας με το “On The Road Again”, στο οποίο μπήκε ως ένθετο το “Set The Controls For The Hearts Of The Sun”, δεν προθέρμαναν απλώς το «ΚΥΤΤΑΡΟ», αλλά ουσιαστικά αναθέρμαναν με τη συνολική τους απόδοση και παρουσία τον φυσικό δεσμό των παρευρισκομένων με τον πηγαίο, πρωτογενή, ροκ ήχο (ακόμη και ο Danny Wilson γούσταρε την εκτέλεση του “Homework”). Και αυτό δεν είναι κάτι τόσο εύκολο ή δεδομένο όσο μπορεί κάποιοι να πιστεύουν.
Martin Turner ex Wishbone Ash setlist: Runaway/ Written On The Stars/ Errors Of My Ways/ Persephone/ Front Page News/ The Pilgrim/ Silver Shoes/ Argus full album με το Blowing Free τελευταίο και εκτός σειράς, ως “a little positive song”/ Living Proof/ Blind Eye/ Doctor/ Jailbait.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
-
-
-
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής"
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής" και το Town by...
-
-
-
