Phil Collins: Ένας ατέλειωτος Μάρτιος Χωρίς Να Απαιτείται Σακκάκι

Ο Phil Collins έχει ολοκληρώσει μια πολύ επιτυχημένη περιοδεία με τους Genesis. Έχει αναλάβει και ολοκληρώσει την παραγωγή στο νέο άλμπουμ του Eric Clapton “Behind The Sun”. Έχει ήδη κάνει παραγωγή στο 2ο προσωπικό άλμπουμ του συνομηλίκου του Philip Bailey, του ενός από τους δύο τραγουδιστές των Earth Wind & Fire, το “Chinese Wall”. Μάλιστα, έχει γράψει μαζί του κι ένα κομμάτι που κυκλοφορούν σε σινγκλ ως ντουέτο.
Έντεκα βδομάδες αργότερα το ντουέτο των δύο Phil, “Easy Lover” θα φτάσει στο Νο 2 του Hot-100, μην μπορώντας να εκθρονίσει το μεγαθήριο "I Want To Know What Love Is" των Foreigner.
Δεν έχει καμία σημασία, καθώς με το απόλυτα εθιστικό, ρέον στυλάκι του, το φαλσέτο του Bailey και το ακαριαία αναγνωρίσιμο διαπεραστικό λαρύγγισμα του Collins, το κομμάτι θα γίνει τεράστια επιτυχία παγκοσμίως. Καλύπτοντας με την πανοραμική παραγωγή τα πάντα μεταξύ ποπ, λάϊτ ροκ, σόουλ και φανκ, διαχέεται στις αισθήσεις και χτυπάει φλέβα με τον συνδυασμό αισιόδοξης μελωδίας με τζαρτζάρισμα στο στίχο ("she'll never change, so leave it, believe it").
Μια μόλις εβδομάδα αργότερα (9/2), το “Sussudio” ένα χορευτικό electro-funk μ’ ένα βαρύ συνθετικό παλμό στην βάση του (ωστόσο και πραγματικά πνευστά) φτάνει στο Νο 12 των Βρετανικών τσαρτ. Είναι ο προάγγελος του τρίτου του δίσκου.
«Μέσα στο ’84 κατέγραφα τις ιδέες που είχα ανάμεσα στις διάφορες υποχρεώσεις μου σε demo. Είχα μια εικόνα για το πού θέλω να το πάω. Δε ήθελα να παραμένω παραπάνω κλεισμένος σ’ αυτό το κουτί με τα ερωτικά τραγούδια στο οποίο ο ίδιος έφερα κι έκλεισα τον εαυτό μου. Θα κάνω, είπα, ένα χορευτικό δίσκο. Ή τουλάχιστον έναν δίσκο με μερικά χορευτικά κομμάτια».
«Προγραμματίζω το drum machine και αρχίζω να αυτοσχεδιάζω με κάτι φωνήματα, συλλαβές πάνω στο beat. H ρυθμική φράση “Su-su-sudio” βγαίνει από το πουθενά. Μου φαίνεται ότι ταιριάζει, οπότε προσωρινά την κρατάω και δουλεύω στίχους γύρω γύρω. Δίνω το ντέμο στον David Frank των The System, ένα νεοϋορκέζικο synth – pop ντουέτο και του λέω να φτιάξει απ’ αυτό που ακούει ένα μοντέρνο χορευτικό κομμάτι».
«Όμως η συνήθεια δεν είναι εύκολο να μπει στην άκρη. Γράφω τελικά και αρκετά συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια. “Inside Out”, “One More Night”, “Doesn’t Anybody Stay Together Anymore”. Αυτό το τελευταίο μου βγήκε σαν απάντηση στον χωρισμό του Eric και της Patti, αλλά και αρκετών άλλων φίλων μου. Εγώ πάντως τότε ήμουν ήσυχος και σταθερός με την Jill.
Δεν ήθελα να ξαναπεράσω τραυματικές καταστάσεις».
Το “Sussudio” είναι το ένα από τα τέσσερα uptempo κομμάτια που ο Phil έχει κατά νου ότι θα κάνουν τον δίσκο εξωστρεφή στα πρώτα στάδια παραγωγής του άλμπουμ, μαζί με τα “Who Said I Would”, “Only You And I Know” και “I Don’t Wanna Know”.
Το στίγμα των προθέσεών του αποτυπώνεται πιο πετυχημένα πιθανόν στο τελευταίο. Ο Phil δίνει στο κοινό ένα ακόμη από τα χαρακτηριστικά του δείγματα διαχυτικής power pop αισιοδοξίας, σε απόλυτο συγχρονισμό με τον αποθεούμενο ατομικισμό της εποχής. Στις βλέψεις, στις σκέψεις, στις σχέσεις: «Κλάψε όσο θες μωρό μου, τό’χα δει να’ρχεται και τώρα πια, άντε γειά, είναι αργά».  
Στις 27 Φεβρουαρίου 1985 κερδίζει το βραβείο Grammy για την καλύτερη Ανδρική Ποπ Φωνητική Ερμηνεία για το “Against All Odds”.
Εντάξει, όμως αυτό μετράει ήδη έναν χρόνο δισκογραφικής ζωής. Πώς θα λέγεται και πώς θα δείχνει, τέλος πάντως αυτός ο καινούριος δίσκος;
«Ήμασταν με την Jill διακοπές στο Caneel Bay του St. John στις Παρθένες Νήσους. Πάμε για φαγητό στο υπαίθριο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Περιμέναμε στην είσοδο μια τεράστια ουρά κι όταν καθώς έφθανε η σειρά μας ο μαιτρ απευθύνεται σε μένα και μ’ επίσημο ύφος λέει : “Να ενημερώσω τον κύριο, ότι για να περάσετε εντός, ο κύριος χρειάζεται σακκάκι”».
«Δεν έχω σακκάκι ρε φίλε. Είμαι διακοπές. Στην Καραϊβική». 
Από το ζευγάρι που ήταν ακριβώς μπροστά από μας, γυρίζει προς το μέρος μου ο άντρας και μου σηκώνει το φρύδι με συνενοχή: “Απαιτείται Σακκάκι”. Τον έλεγαν Ρούμπεν Άνταμς, ήταν γιατρός από το Ντάλλας του Τέξας και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση του, ούτε την αξιαγάπητη σύζυγό του Λίνταλυν».
Περίπου την ίδια εποχή, ενώ βρισκόμουν στην περιοδεία του Robert Plant για το “Principle Of Moments” μέναμε με τη μπάντα στο ξενοδοχείο Ambassador East στο Σικάγο. O Robert φορούσε ένα εξωφρενικά φανταχτερό, ωστόσο casual σ