Wishbone Ash: Τα δέκα κλασσικά έτη (1970 – 1980)

Έχοντας παίξει την τελευταία τους συναυλία στο Hampstead Country Club του Λονδίνου τον Ιούλιο του 1969 ως τρίο με το όνομα Tanglewood (σαν σαπόρτ στους Yardbirds του Keith Relf), o μπασίστας MartinTurner (1/10/1947, Torquay) και ο ντράμερ Steve Upton (24/5/1946, Wrexham) αποχαιρέτησαν τον κιθαρίστα τους, τον αδελφό του πρώτου, Glenn, που προτίμησε την νηφάλια ζωή της γενέτειράς του από την ανασφάλεια ενός περιπλανώμενου μουσικού. Ο μπασίστας και ο ντράμερ έπρεπε να βρουν έναν «δημιουργικό lead κιθαρίστα» για να συνεχίσουν τη μουσική τους Οδύσσεια. Αυτό ακριβώς και έγραψαν στην αγγελία τους στη “Melody Maker”.
Λίγο καιρό μετά, οι Turner και Upton βρέθηκαν με ένα ευχάριστο δίλημμα: Δύο απ’ τους ενδιαφερομένους που ήρθαν στις οντισιόν, ο David “Ted” Turner (2/8/1950) από το Birmingham – απλή συνωνυμία με τον Martin - με θητεία στους KingBiscuit και o Λονδρέζος AndyPowell (8/2/1950) ακούγονταν εντυπωσιακά αφοσιωμένοι στο όργανο και με δικό του ύφος ο καθένας.
Παρ’ ότι είχαν στο μυαλό τους έναν μόνο κιθαρίστα και κάποιον που να παίζει πλήκτρα, τελικά κανόνισαν μια κοινή πρόβα, να δουν πώς ακούγονται και οι δύο κιθαρίστες μαζί. Πήγε τόσο καλά, που η αρχική ιδέα για πλήκτρα εγκαταλείφθηκε.
Έτσι γεννήθηκε ένα από τα σημαντικώτερα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία του ροκ.
Το σχήμα προβάρει εντατικά, υιοθετεί το βαρέως συμβολικό όνομα Wishbone Ash [«Στάχτη (απ’ το) Γούρικο Κόκκαλο»] και σφυρηλατεί έναν κιθαριστικό ήχο που ακροβατεί μεταξύ ψυχεδέλειας, φολκ μελωδίας και βαρέως λευκού blues.
Το συναπάντημα με τον 26χρονο φιλόδοξο αμερικάνο οικονομολόγο Miles Copeland, γιο πράκτορα της CIA και γεννημένου κοσμοπολίτη, που έψαχνε τότε να μπει στη μουσική βιομηχανία, υπήρξε μοιραίο. Ο Copeland, που στα ‘70s κατεύθυνε τις τύχες μιας ομάδας “progressive” σχημάτων όπως οι Curved Air, οι Renaissance -και αργότερα το newwaveεικόνισμα τω Police, στους οποίους έπαιζε ντραμς ο αδελφός του Stewart- έβαλε τους Wishbone Ash κατευθείαν σε μια σειρά από περιοδείες, να ανοίγουν για ονόματα όπως οι Slade, οι T-Rex, οι Caravan, οι Mott The Hoople καθώς και μια άγνωστη τότε μπάντα, οι Smile, που αργότερα μετονομάστηκε σε Queen.
Σε μια περιοδεία το Μάϊο του ’70 ως support στους DeepPurple, oAndyPowell είχε το θράσος να κουμπώσει το βύσμα στην κιθάρα και να τζαμάρει στο soundcheck με τον Ritchie Blackmore. Σε μια σπανιώτατη επίδειξη γενναιοφροσύνης, ο “ManInBlack” συστήνει τη μπάντα στον παραγωγό των Purple, Derek Laurence.
Στις 20 Αυγούστου του ’71 οι Wishbone Ash παίρνουν μια προκαταβολή 250.000 δολλαρίων και υπογράφουν συμβόλαιο με την MCA (Decca Records στην Αμερική) και το Σεπτέμβριο, μέσα σε δέκα μέρες, ηχογραφούν πυρετωδώς το ντεμπούτο τους στο στούντιο De Lane Lea του Λονδίνου. Το αποτέλεσμα κυκλοφορεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’70.
Είναι το “Wishbone Ash”, με το τυχερό κόκκαλο στο εξώφυλλο να αποσυντίθεται σε στάχτη στο οπισθόφυλλο (UK#34, Ιανουάριος ’71). Ένα από τα άλμπουμ που θα δοξάζουν εσαεί το βινύλιο, εγκολπώνει με μοναδικό τρόπο μια νεαρή μπάντα στα καλύτερά της και συγκεράζει το βρετανικό λευκό, σκληρόηχο blues των μέσων των ‘60s, με μια μοναδική μέχρι τότε αίσθηση μελωδίας προερχόμενη από τις διπλές lead κιθάρες των Turner και Powell, στοιχείο τολμηρό για την εποχή.
To “Blind Eye” είναι ένα μονολιθικό boogie που σπάει το σαγώνι του χρόνου, το “Lady Whiskey” ο προπάτορας του heavy metal - οι κιθαριστικές αρμονίες θα τρυπώσουν στο μυαλό κάποιου Steve Harris για πάντα -  το “Errors Of My Ways” μια μυσταγωγία με το ένα πόδι βυθισμένο στην αγγλική φολκ και το “Phoenix” ένα δεκάλεπτο, ολιγόστιχο έπος για την ανά(σ)ταση του πνεύματος, με κιθάρες που γεννούν έναν ολόκληρο κόσμο.
Οι Grateful Dead θα μοιάζουν έκτοτε με μια αποπροσανατολισμένη παρέα φλύαρων potheads μπροστά στο συμφωνικά δομημένο αυτό κομμάτι, που παραμένει μέχρι τις μέρες μας στο σετ-λιστ του συγκροτήματος, σε όλες τις μεταμορφώσεις του.

Το Φεβρουάριο του ’71 κάνουν την πρώτη τους Αμερικάνικη περιοδεία, ενώ ψηφίζονται ως η «Καλύτερη Νέα Μπάντα» στο ετήσιο δημοψήφισμα της “Melody Maker” και του “Sounds”. Το Μάϊο ξαναμπαίνουν στο De Lane Lea για να ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους. Χαρακτηριστικό για τη δημοτικότητά τους, ότι ο Ted Turner καλείται να παίξει στο lp “Imagine” του John Lennon. Ακολουθεί δεύτερη τουρνέ, σαν support των Who, των Ten Years After και των Black Sabbath, για συνολικά έξι εβδομάδες. To“Pilgrimage” (και πάλι σε παραγωγή Lawrence) κυκλοφορεί το φθινόπωρο (UK#14, US#169, Οκτώβρ&io