Αλκυονίδες '86: Μουσική, το αλάθητο μονοπάτι

Οι Αλκυονίδες ήταν κάπου στο μέσο τους.
Ο πρώτος μήνας του '86 πήγαινε να κλείσει πρίμα για όλους εμάς σε κείνη την Πρώτη Λυκείου. Όχι μόνο είχαμε συνηθίσει το για πρώτη φορά «μία βδομάδα πρωί - μία απόγευμα», αλλά είχαμε βρει και τρόπους να περνάμε αφασιακά.
Οι μέρες απογευματινού σχολείου πήγαιναν να εξελιχθούν σε μια ακολουθία από μικρά χάπενινγκ. Το πρωί δεν έφτανε για διάβασμα ούτε με σφαίρες.
Ελλείψει του καταναγκαστικού από νωρίς ξυπνήματος, αφηνόμασταν να μας πλακώνουν τα παπλώματα μέχρι δέκα λεπτά πριν ξεκινήσουν τα συνοικιακά φροντιστήρια, κατά τις δέκα.
Τα διαρκώς εναλλασσόμενα προγράμματα των τμημάτων φυσικοχημείας και μαθηματικών που είχαν καταστρωθεί για να καλύψουν τις μία πρωί-μία απόγευμα αλλαγές του πληθυσμού και των τριών Λυκείων της πόλης, μπορεί να κάνανε τους φροντιστηριάδες να καταριούνται μέσα απ΄τα -συνήθως αξύριστα- μουστάκια τους, για μας όμως είχαν άλλη χάρη.
Πάντα τα πρωϊνά τμήματα ήταν λειψά από μαθητές. Κρατούσαν λιγότερο και περιορίζονταν σε επαναλήψεις. Τα απογευματινά προηγούνταν στις παραδόσεις καινούριας ύλης, αφού γίνονταν στο σχολείο αργά το απόγευμα και τα φροντιστήρια δεν προλάβαιναν να λύσουν ασκήσεις, να εξηγήσουν θεωρία, να προλάβουν τεστ.

Όσοι δεν έκαναν φροντιστήρια, κατηφόριζαν για πρωϊνό φραπέ στις καφετέριες του φλοίσβου, χώνονταν στα πατάρια και πλακώνονταν στα μάρλμπορο.

Όταν είχαμε απόγευμα, οι λιγότερο περιπετειώδεις μέχρι και πρωτάθλημα σουμπούτεο οργανώναμε, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή στις 12:00, στο δώμα του τέταρτου της πολυκατοικίας του Βασίλη, δίπλα σ΄ένα πλυσταριό, με κότες κανονικές και κόκκορα αγριεμένο. Ο τύπος είχε καρφώσει μαεστρικά την τσόχα σ΄ένα παλιό τραπέζι κουζίνας, προφυλαγμένο κάτω από ένα σκέπαστρο από ελενίτ. Κουβαλάγαμε το τραπέζι στη μέση της ταράτσας και παίζαμε με θέα όλη την εθνική οδό κατά μήκος της πόλης. Σα νά' μαστε στο πάνω διάζωμα του Ολυμπιακού Σταδίου ένα πράμα.
Εκεί πάνω είχαμε χώρο που μπροστά του δεν έπιανε μπάζα κανένα σαλόνι σπιτιού. Τα δεκάλεπτα ματς ήταν συγκλονιστικά. Μετράγανε τα εκτός έδρας γκολ στο κύπελλο, κρατάγαμε βαθμολογία και όλα τα σχετικά. Φέρναμε τις τσάντες μαζί και φεύγαμε κατευθείαν από κει για το σχολείο.

Οι ώρες των απογευματινών μαθημάτων ξεκινάγαν στις δυόμισυ. Ούτε προσευχή, ούτε τίποτα. Στα μούτρα μας έβλεπες ακόμα στραβοχωνεμένα γουβαρλάκια και μακαρονάδες. Έκανε μια ψύχρα άλλο πράμα, εκεί στη νότια πλευρά δίπλα στον ξεροπόταμο, που ήταν τα κτίρια των σχολείων. Μέχρι να συνηθίσουμε τη ντάγλα του μεσημεριού είχανε περάσει οι τρεις πρώτες ώρες. Και μετά, καθώς από τις πεντέμισυ έπεφτε βιαστικό το χειμωνιάτικο σκοτάδι και άναβαν οι πυλώνες με τα φώτα στο δρόμο και στο σχολείο, αρχίζαν τα πανηγύρια.

Διπλά με κανονική μπάλα στη Γυμναστική υπό το φώς των προβολέων. Πόκερ την τελευταία ώρα του ελαφρώς αργόστροφου φιλόλογου που μας έκανε Ιστορία. Τ΄απογεύματα εκείνα, στα διαλείμματα, η Σοφία κι η Μαίρη συνύφαιναν προφορικά δοκίμια επί του γούστου τους για τα μακριά κασκόλ. Η Ελένη -που μόστραρε ένα μπλουζάκι Journey, χωρίς να υποψιάζεται τί σήμαινε το «Frontiers Tour '83» πού' γραφε στην πλάτη- έφτιαχνε κάθε απόγευμα κι άλλη χωρίστρα κι η Κατερίνα έμαθε να βάφει βλεφαρίδα αλά Γκλόρια Εστεφάν.
Ο Κώστας κι ο Φάνης γνώρισαν την συγκίνηση της μπόμπας χαρακίρι στο πίσω θρανίο. Ο Τάσος απέδειξε στο τσιμεντένιο προαύλιο ότι άδικα ξέμενε στον πάγκο της ομάδας του χωριού του, καθ΄ότι τσεκούρι αυτοφυές που ο Γκοϊκοετσέα ερασιτέχνης μπροστά του.
Ο Μάκης έμαθε να μεταφράζει απ΄το αρχαίο κείμενο (προς έκπληξη όλων) κι ο Νίκος να σκαλίζει με τον μπικ σκονάκια Γεωλογίας στον τοίχο, στο ύψος του καλοριφέρ.

Για διαγωνίσματα δευτέρου τριμήνου, δ&e