Kamelot: "Eternity"

Από τις σπάνιες φορές που κανείς μα κανείς από τους οπαδούς ασχολήθηκε μηδαμινά με το ντεμπούτο μιας τόσο φημισμένης μπάντας στο χώρο μας. Δεν είναι μόνο η ταπεινή μου η άποψη διότι και ο ίδιος ο ηγέτης των τους Thomas Youngblood έχει παραδεχθεί με πικρό τρόπο σε παλιότερες συνεντεύξεις πως οι δυο πρώτες κυκλοφορίες αγνοούνται από τους οπαδούς τους. Έχουν συγκεκριμένο θέμα με αυτές πριν την εισχώρηση του Roy Khan, του προσώπου που ουσιαστικά με τη συμβολή του πίσω από το μικρόφωνο το σχήμα πέρασε από τα στρώματα του underground και ανυψώθηκε σε επίπεδα που ή ίδιοι και κυρίως ο ιδρυτής τους δεν περίμενε πως θα βρεθεί. “Ειλικρινά όταν το σκέφτομαι είναι πολύ cool διότι είχαμε τη νεανικότητα, την αφέλεια και τον ενθουσιασμό. Θυμάμαι να κρατάω το CD στο χέρι μου και να νιώθω ότι τα κατάφερα. Εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθαμε. Αυτή ήταν μόνο η αρχή μας. Ήταν μια μαγική εποχή και ποτέ δε θα μιλήσω άσχημα γι’ αυτήν. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό το άλμπουμ” έχει σχολιάσει παλαιότερα ο ίδιος ο κιθαρίστας σε αντίστοιχη ερώτηση για τις πρώτες μέρες. Μολαταύτα και ο ίδιος έχει αναγνωρίσει πως τόσο το ντεμπούτο τους όσο και το “Dominion” στέκονται περίπου σαν κάποιας μορφής demo. Για τη μπάντα από την θρυλική για πολλούς thrash/death metal λόγους Tampa Bay της Florida είχαν προηγηθεί δύο… κανονικά demo στα οποία κάποιος θα ανακαλύψει συνθέσεις της κυκλοφορίας που πρωταγωνιστεί σε αυτό το αφιέρωμα (Proud Nomad, Eternity, Warbird) αλλά και της επόμενης κίνησής τους (Crossing Two Rivers, Birth of a Hero). 

Αναφέραμε προηγουμένως τον φρόντμαν που συνδέθηκε με την άνοιξη των Kamelot και για να πούμε και του στραβού το δίκιο όταν ο Khan βρέθηκε στο συγκρότημα, ο βασικός συνθέτης των Kamelot είχε ήδη ωριμάσει σημαντικά στο συνθετικό τομέα. Ας πούμε πως ο Youngblood έκανε το αγροτικό του με τον αρχικό τραγουδιστή, τον Mark Vanderbilt. Μέσα από το ακατέργαστο αμερικάνικο heavy/power του “Eternity” βλέπεις αμυδρά συνθετική δεινότητα όχι όμως και μακρόβιο μέλλον. Στο "Eternity" μην περιμένετε μουσικές ιδέες εφάμιλλες ενός "Karma" ή ενός "Black Halo" με το κλασσικό τους ορχηστρικό ήχο σε πλήρη ανάπτυξη. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο 1994 - 95 και το metal παίζονταν διαφορετικά, πόσο μάλλον από ένα συγκρότημα που έκανε βήματα νηπιακού ακόμα επιπέδου. Ο Youngblood περιγράφοντας τις ακροάσεις μετά από τόσα χρόνια έχει παραδεχθεί πως όταν ακούει τις συνθέσεις νιώθει την αφέλειά τους ωστόσο προσθέτει πως υπήρχε κάτι εκεί που τουλάχιστον έκανε τη Noise Records να ακούσει και να αναγνωρίσει τη γένεση του τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Το ντεμπούτο τους λοιπόν είναι ντυμένο με το στυλ που επιθυμεί και γουστάρει ο κλασσικός χεβιμεταλλάς των 90's που έχει σιχαθεί να ακούει τις ρέπλικες των Nirvana και των Pearl Jam στη συχνότητα του MTV. Το χαρακτηρίζουν δυνατές κιθάρες και στιβαρό rhythm section όπως και οι επικοί στίχοι που ερμηνεύονται από έναν υψίφωνο τραγουδιστή σε μια τίμια παραγωγή μέσα από τις κονσόλες των ειδικευόμενων σε πιο extreme ηχοτοπία – είναι αλήθεια – Morrisound Studios. 

Οι Kamelot των πρώτων baby steps περιτριγυρίζονται από τα περασμένα μεγαλεία των Queensryche, των Crimson Glory και γενικότερα του μελωδικού US Metal που στη δεκαετία του '90 δυστυχώς ή ευτυχώς το’χε φάει η σκουριά. Πρώιμοι Queensryche που αναφέρονται θεματολογικά σε Αρθούρους, ουράνια τόξα, μάχες πνιγμένες στο αίμα και αφανείς ήρωες. Χμμ, ενδιαφέρον ακούγεται. Είναι όμως;; Το play θα πατηθεί “and so the journey begins, the pain and suffering”. Σχεδόν αμέσως ο ακροατής διακρίνει πως τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης παίζουν μεγάλο ρόλο στις επικές ιστορίες που ετοίμασε ο ντράμερ, βασικός στιχουργός και ένας εκ των δυο ιδρυτών εκεί πίσω στο μακρινό 1988 όταν ακόμα ονομάζονταν Camelot, Richard Wagner. Μετά το “Dominion” θα αποχωρήσει για άλλες πολιτείες, με τον Youngblood να αναλαμβάνει τα ηνία και ένα διαρκές στοίχημα από δίσκο σε δίσκο μέχρι και το τώρα. Μαζί με τον Wagner θα πάρει τον ίδιο δρόμο και ο Vanderbilt που καθ’ όλη τη διάρκεια του “Eternity” παλεύει να σε μπερδέψει. Θέλει να σε κάνει ξεχάσεις ή να θυμηθείς τους Tate και Midnight στα μεγαλεία τους. Ωστόσο η μάχη είναι άνιση διότι οι φωνητικές δυνατότητες του Vanderbilt είναι περιορισμένες και η φωνητική του εμμονή σε φέρνει σε άβολες στιγμές. Μια ιστορία τον θέλει μετά το δεύτερό άλμπουμ των Kamelot να περιμένει εναγωνίως τα επόμενα σχέδια του σχήματος διότι έχει δεχθεί μια πολύ καλή “πρωινή” δουλειά. Εν τέλει αποχωρεί από τους Kamelot και μετά από δυο εβδομάδες απολύεται και από την εργασία του. Απαντώντας στο ερώτημα που τίθεται στο “Fire Within”, όχι, δεν υπήρξε χρυσός στο τέλος του ουράνιου τόξου για τον αναφερθέντα. 

Στο "Eternity" δεν είναι μόνο το περιορισμένο φάσμα του Vanderbilt. Πρόσθεσε και το ότι οι συνθέσεις μέσου όρου διάρκειας 5 λεπτών είναι μέτριες, παρόμοιου μοτίβου και σου χαμηλώνουν άμεσα τις προσδοκίες πως στο τέλος δε θα μείνουν πολλά στο θυμικό σου. Έστω ένα riff να παίξεις στην air guitar σου, ένα ρεφραίν να σιγοτραγουδήσεις ενώ πλένεις τα πιάτα ρε παιδί μου. Σκόρπιες ιδέες, άγαρμπα φρακαρισμένες η μία δίπλα στην άλλη. Μάλλον κάτι μένει από το συνονθύλευμα των ιδεών, η γενική ιδέα πως οι Kamelot θέλουν μεγάλη προσπάθεια για να ανέβουν κατηγορία. Θαύματα γίνονται καθημερινά και γιατί να μην γίνουν και στο “βασίλειο” των Kamelot. Από το ταπεινό ξεκίνημα του "Eternity" στο αμέσως επόμενο "Dominion" τα βήματα προόδου τους ήταν πιο μεγάλα από του bigfoot. Προσωπικά τα θεωρώ γιγάντια. Μάρτυρας το ίδιο το αποτέλεσμα, αδίκως κακολογισμένο αν θέλετε τη γνώμη μου, που θα το κατέτασσα εύκολα ανάμεσα στα κορυφαία της καριέρας τους. Οι οπαδοί που πίνουν κρασί εις το όνομα του heavy/power θα είναι αμαρτία αν παραλείψουν μια δυο ακροάσεις το μίνιμουμ στο “Dominion”. Όσο για τα χρόνια από την έλευση του Khan και έπειτα, τράβηξαν το δικό τους Excalibur από την πέτρα, "κυριαρχώντας" στο χώρο για αρκετά χρόνια.

Γιώργος Γράντης