Κριτικές
01-05-2024
Judas Priest: "Invincible Shield"
του Φώτη Μελέτη
Όταν τον Οκτώβριο του ’23 η πρώτη γεύση απ’ το καινούριο άλμπουμ των Priest ανέβηκε στο youtube με το βίντεό του, οφείλω να πω ότι δεν εντυπωσιάστηκα.
Επίμονο σαν τραίνο που σε κυνηγάει να σε πάρει κάτω απ΄τις ρόδες του, μ΄ένα μοτίβο σβήνω και ξαναξεκινάω όπως του “Painkiller”, το “Panic Attack”, εποχούμενο σ’ ένα γρήγορο, ημιαναγνωρίσιμο ριφ του καλού στρατιώτη Ritchie Faukner, με το δυσοίωνο θέμα του είναι σαν να πιάνει το νήμα από το πώς ένιωσε όλος ο κόσμος μετά από τη ζοφερή διετία καραντίνας, για να μας θυμίσει ότι το metal είναι πάλι εδώ.
Και εκεί να τελείωνε το άλμπουμ (η κανονική του εκδοχή, εκεί τελειώνει), θα ήταν όλα αρκούντως ηρωϊκά. Όμως έχει και επιδόρπιο. Τα τρία κομμάτια “Fight Of Your Life”, “Vicious Circle” και “The Lodger”, περιέχει η “deluxe edition” παρατείνουν την απόλαυση. Η αίσθης ότι θέλεις κι άλλο είναι χαρακτηριστική ότι το άλμπουμ πέτυχε διάνα. Ναι, είναι ακόμη «καλύτερο» από το “Firepower”.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
To ”Trial By Fire” που ακολούθησε μέσα Νοεμβρίου του ’23 ήταν ακόμη πιο προβλέψιμο. Μ΄ένα φτηνό κλιπ που το πιο σημαντικό του στοιχείο ήταν ότι έδειχνε τον δοκιμαζόμενο απ΄το parkinson Glenn Tipton να παίζει, έθετε ταβάνι στο τί μπορούμε να περιμένουμε.
Έναν μήνα αργότερα, ακούσαμε το τρίτο κομμάτι, το “Crown Of Horns”(γιατί ”of Horns” και όχι “Thorns”, κάτι που θα είχε πιο δραματική επιρροή, άγνωστο), με την εντύπωση να αλλάζει σαφώς προς το καλύτερο. Ένα μελωδικό, mid tempo, με εσωτερική δόνηση κομμάτι, ένα απολαυστικό σόλο, ένα κλιπ με την μπάντα στο στούντιο που παραπέμπει στο πόσο σοβαρά βλέπουν την ηχογράφηση, και σου γεννιέται για πρώτη φορά αυτή η ακατανίκητη ανάγκη για να μάθεις τους στίχους για να τους φωνάξεις με είκοσι φίλους σου σε συναυλία μέχρι να κλείσει ο λαιμός σου εντελώς.
Με δεδομένο ότι τα καθιερωμένα συγκροτήματα όταν βγάζουν κομμάτι – κομμάτι τα δείγματα του κάθε καινούριου τους άλμπουμ, συνήθως σου έχουν δείξει τα καλύτερα για να σε ψήσουν, όταν τον Φεβρουάριο του ’24, ήρθε το τέταρτο δείγμα, “The Serpent And The King” και με το άλμπουμ προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις 6 Μαρτίου, είχα ακόμη τις επιφυλάξεις μου.
Μόνο που εκεί οι επιφυλάξεις μου άρχισαν να τρώνε άγριο ξύλο. Λυσσασμένο, με τον Halford άχρονο πλέον, βοηθούμενο ή όχι από τα στουντιακά εργαλεία, αδιάφορο, καθώς η φωνή του εξακολουθεί να λειτουργεί με μια αμφίδρομη αξιοποίηση πάνω σ΄αυτό το μεταλλικό υλικό (είναι καλό επειδή ακούμε τον Halford κι αυτός ακούγεται ακόμη κορυφαίος επειδή η μουσική σε συνταράζει), μ’ ένα graphic fantasy video και τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά, σε υποχρεώνει να το ξανακούσεις. Τότε λοιπόν άρχισα να ελπίζω βάσιμα ότι το “Firepower” του 2018, μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις από παραδοσιακό metal συγκρότημα μπορεί και να ισοφαριστεί.
Αν έχει, λέμε, καλά τραγούδια. Αν.
Όταν πήρα το cd και προσπέρασα τα δύο πρώτα που είχα ήδη ακούσει, ήρθε καταπάνω μου το “Invincible Shield”, ένα γρήγορο που το “Rapid Fire” μέσα του και μια αξιομνημόνευτη αρμονία που το ανεβάζει. Πάμε παρακάτω, λέω, ακόμη ψύχραιμος.
Και μετά αρχίζει το όργιο. Τα “Devil In Disguise” και “Gates Of Hell”, παρά τους κάπως τετριμμένους τίτλους τους είναι ένα διπλό χτύπημα με κλάση τέτοια που συναντάς μόνο στα κλασσικά άλμπουμ των Priest. Το “As God Is My Witness” μοιάζει βελτιωμένη παραλλαγή του “Hard As Iron” με τον Halford να παρασύρει και να κολακεύει το “Trial By Fire” που ακολουθεί και το -μια ιδέα σαμπαθικό- “Escape From Reality”. Κι έρχεται το τελικό χτύπημα με τα “Sons Of Thunder” και “Giants In The Sky”. Το πρώτο (με co-credit από τον Tipton) είναι σαρωτικό, κλασσικό απ’ άκρη σ’ άκρη, στα κάτι λιγώτερο από τρία λεπτά της διάρκειάς του και το δεύτερο, με στίχο αφιερωμένο στου ήρωες της μουσικής που κάθε χρόνο φεύγουν και γίνονται γιγαντιαία οράμα στους ουρανούς, έχει κάτι από τον επικό χαρακτήρα του “One Shot At Glory”.
Και εκεί να τελείωνε το άλμπουμ (η κανονική του εκδοχή, εκεί τελειώνει), θα ήταν όλα αρκούντως ηρωϊκά. Όμως έχει και επιδόρπιο. Τα τρία κομμάτια “Fight Of Your Life”, “Vicious Circle” και “The Lodger”, περιέχει η “deluxe edition” παρατείνουν την απόλαυση. Η αίσθης ότι θέλεις κι άλλο είναι χαρακτηριστική ότι το άλμπουμ πέτυχε διάνα. Ναι, είναι ακόμη «καλύτερο» από το “Firepower”.
Το ”Invincible Shield” εν έτει 2024 γίνεται αυτό που διακηρύσσει ο τίτλος του: υψώνει μια ανίκητη ασπίδα απέναντι στην μουσική ευτέλεια του A.I., του τραπ και των συγκροτημάτων που παίζουν με λαπ τοπ. Και αποτελεί μια ακόμη απόδειξη ότι το heavy metal έχει πλέον ορισμένα συστατικά στοιχεία που όταν συλλειτουργούν, καταλαβαίνεις (ακόμη κι αν το κοινό που το ακούει δεν θεωρεί σημαντικό να μπορεί και να το εκφράσει) γιατί θα μείνει ως το τελευταίο μουσικό είδος με ειδική ταυτότητα που διατρέχει τις εποχές.
Τον μοναδικό χαρακτήρα του ηχοχρώματος (λέγεται κάπως απλοϊκά και «κλάση»). Τον άριστο ήχο (μίξη, ηχογράφηση, το λάξεμα αυτού που ακούς, που γίνεται από ειδικούς).Την παραδοσιακή φόρμα του τραγουδιού με δομή, ρεφραίν, μουσικές κορυφώσεις που λειτουργούν και διάρκεια τέτοια που καθίσταται αμέσως αναγνωρίσιμη στις γενιές των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται. Και τέλος, όταν μιλάμε για record, για άλμπουμ, για ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο τέλος πάντων, υπάρχει και η δύναμη του τρακλιστ, η σειρά με την οποία θα σου παρουσιαστεί το μουσικό έργο για να σε αφήσει ενεό με τα ωραία του και να μασκαρέψει τις αδυναμίες του ώστε κι αυτές μετά από πολλές ακροάσεις να φαίνονται σαν προτερήματα.
Τον μοναδικό χαρακτήρα του ηχοχρώματος (λέγεται κάπως απλοϊκά και «κλάση»). Τον άριστο ήχο (μίξη, ηχογράφηση, το λάξεμα αυτού που ακούς, που γίνεται από ειδικούς).Την παραδοσιακή φόρμα του τραγουδιού με δομή, ρεφραίν, μουσικές κορυφώσεις που λειτουργούν και διάρκεια τέτοια που καθίσταται αμέσως αναγνωρίσιμη στις γενιές των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται. Και τέλος, όταν μιλάμε για record, για άλμπουμ, για ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο τέλος πάντων, υπάρχει και η δύναμη του τρακλιστ, η σειρά με την οποία θα σου παρουσιαστεί το μουσικό έργο για να σε αφήσει ενεό με τα ωραία του και να μασκαρέψει τις αδυναμίες του ώστε κι αυτές μετά από πολλές ακροάσεις να φαίνονται σαν προτερήματα.
Το “Invincible Shield” τα έχει όλα και γι’ αυτό είναι ο πιο καλοδεχούμενος, εμψυχωτικός δίσκος που άκουσα φέτος.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
