Alice Cooper: "The Revenge Of Alice Cooper"

Τα πάντα, από τους κλασικούς αμφιλεγόμενους δίσκους των αρχών έως τα μέσα της δεκαετίας του '70, τις πιο ιδιόρρυθμες πρώιμες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, ακόμη και το περίεργο είδος ποπ new wave υλικού του καθώς τα τέλη της δεκαετίας του '70 μετατράπηκαν σε αρχές της δεκαετίας του '80. Και ακόμη και οι φίλοι μου που είχαν κάποια ιδέα, τον χλεύασαν το 1986 όταν κυκλοφόρησε το "Constrictor", αναφερόμενοι αρχικά σε αυτόν ως μία παλιά ξεπλυμένη καρικατούρα πριν τελικά αποθεωθεί για την κυκλοφορία του "Trash" και των υπολοίπων στην συνέχεια.νΤον συνδράμουν στην κυκλοφορία αυτή τα original μέλη της μπάντας Alice Cooper: Michael Bruce (κιθάρα), Dennis Dunaway (μπάσο), Neal Smith (τύμπανα) με εξαιρέσεις επειδή ο πρωταρχικός lead κιθαρίστας Glen Buxton έχει πεθάνει το 1997. Παραγωγός, ο σπουδαίος Bob Ezrin που  έχει συνεργαστεί στην πρώτη φάση της μπάντας στα ’70ς σε σημαντικά άλμπουμ, όπως Love It to Death, Killer, School’s Out, Billion Dollar Babies. Μορφές κυκλοφορίας: CD (digipak), διπλό βινύλιο (μαύρο και χρυσό/κίτρινο), ειδικές εκδόσεις/box‐σετ με μπλουζάκι, μπόνους κομμάτια σε κάποιες περιορισμένες εκδόσεις. Και κάποια ιστορικά στοιχεία πριν την παρουσίαση του δίσκου αναλυτικά: Είναι το πρώτο πλήρες άλμπουμ με τα original μέλη της μπάντας Alice Cooper μετά το "Muscle of Love" του 1973. Ο Glen Buxton έχει «παρουσία» ως προς κάποιες παλιές ηχογραφήσεις / riffs που χρησιμοποιούνται στον δίσκο, π.χ. στο κομμάτι “What Happened To You”. Επίσης υπάρχει bonus κομμάτι “Return of the Spiders 2025”, μια νέα διασκευή / remix από ένα κομμάτι του 1970.  

Γενικότερα, ο ήχος του δίσκου στοχεύει στην επιστροφή στο ύφος της μπάντας της δεκαετίας του ’70: hard rock / shock rock, με έντονα στοιχεία από γκαράζ ροκ, μελωδικά σημεία, σκοτεινή ατμόσφαιρα, horror / θεατρικά στοιχεία. Οι στίχοι συνεχίζουν στις θεματικές που έχει καθιερώσει ο Alice Cooper: χαρακτήρες σκοτεινές ιστορίες, ένταση, υπερβολή (θεατρική, horror) κάποια πιο προσωπικά  συγκινητικά στιγμιότυπα.  Το άλμπουμ θεωρείται μια επιτυχημένη συνάντηση παρελθόντος και παρόντος, με μουσική ωριμότητα αλλά και αγάπη για τον ήχο που καθιέρωσε τον Alice Cooper.

Η επανένωση της original μπάντας: Μετά από 50+ χρόνια η πλήρης (με την εξαίρεση του Buxton) σύνθεση ξαναγράφει νέο υλικό μαζί. Αυτό έχει μεγάλη σημασία και συμβολισμό για fans και για την ιστορία της ροκ.

Το "Black Mamba" δίνει τον εναρκτήριο  τόνο τέλεια. Ο προφορικός λόγος παραπέμπει σε εκείνα τα σκοτεινά και στριφογυριστά κομμάτια που ερωτεύτηκα και εκτός από όλα τα πρωτότυπα κομμάτια του συγκροτήματος, έχουμε και τον Robby Krieger των Doors. Αυτό σε γυρίζει πίσω σε εκείνα τα σοκαριστικά κομμάτια τρόμου της δεκαετίας του '70 σαν αναδρομή σε ταινία. Η Alice ακούγεται καταπληκτική και βυθίζεται στην περσόνα του ανατριχιαστικού θείου όπως μόνο ο Alice καταφέρνει. Το "Black Mamba" μου κρύβει λίγο τρόμο ούτως ή άλλως, καθώς χωρίς να ξέρω τι ήταν, πάτησα ένα ενώ χανόμουν στο Table Mountain στη Νότια Αφρική και όταν μου εξήγησαν αργότερα ότι ήταν ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια, ανατρίχιασα... όπως ακριβώς έκανα σε όλο αυτό το τραγούδι.

Το "Wild Ones" είναι στη συνέχεια και ο Michael Bruce είναι σε φωτιά, όλη η παλιά μαγεία επέστρεψε, το συγκρότημα, ο Ezrin και ηχογραφήθηκε μάλιστα σε ένα παλιό στούντιο ηχογράφησης. Αυτό είναι ένα πιασάρικο κομμάτι-"θηρίο". Κλασική αισιόδοξη ροκ που "κλωτσάει". Το "Up All Night" είναι ένα riff των Sabbath/Kiss, το οποίο διακόπτεται από την τελειότητα του Neil Smith στο κιτ. Σχεδόν γλιστράει σε μια ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '80 και είναι γεμάτο με τους κωμικούς στίχους του Cooper. Ώρα να επιστρέψουμε στην εποχή του Stephen στο "Kill the Flies". Παίρνουμε το δυσλειτουργικό από τον ρυθμό kilter και ο Alice είναι στα όριά του με τις καημένες ανυπεράσπιστες μύγες, δεν υπάρχει φωτοστέφανο εδώ παιδιά, αλλά υπάρχει ένα εκπληκτικό τραγούδι.

Βρισκόμαστε σε μια ταινία του Tarrantino στο "One Night Stand" και αυτή είναι η Alice, οπότε αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο one night stand. Η Alice είναι η αισθησιακή, τρομακτική αφηγήτρια και πολύ πιθανώς η κατά συρροή δολοφόνος που προφανώς δεν κατατρέχεται από  ανδρομανία.

Το "Blood on the Sun" είναι ένα κομμάτι των Doors με μια δόση έντασης. Ξεκινάει ως ένα χαρούμενο, ευχάριστο κομμάτι της δεκαετίας του '70 που μετατρέπεται σε ένα άγριο "τέρας". Αυτό έγινε αμέσως το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ. Το να ακούς αυτό το συγκρότημα να δημιουργεί ξανά και να το κάνει με τόσο σθένος είναι όμορφο να το ακούς.

Από πού να ξεκινήσω με το "Crap that gets in the Way of Your Dreams"; Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι για τον Alice από μια παράλληλη διάσταση. Όλοι ξέρουμε ότι ο/η Alice δημιουργήθηκε για να γίνει σταρ, αλλά τι θα γινόταν αν δεν τα κατάφερνε; Θα ήταν ακόμα σε ένα γκαράζ παίζοντας κάπου; Νομίζω ναι, και αυτό το πιασάρικο, γεμάτο πανκ τραγούδι είναι αυτό που θα έπαιρνες.

Το "Famous Face" είναι μια επίθεση σε όλους τους υπερφίαλους μαλθακούς που μας περιτριγυρίζουν  και έχει μια γυαλιστερή υπόγεια ροή και αλαζονεία, όπως ακριβώς και οι εν λόγω τύποι. Ο Alice ξέρει πώς να τα βάζει με τους ανθρώπους στο στην ευχή  είναι αυτό το τραγούδι; Άλλη μια καυτή ροκ δημιουργία .

Το "Money Screams" έχει μια αίσθηση Ramones και ο Alice κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ο Joey καθώς ρίχνει τα ντεσιμπέλ και σιγά τραγούδια του μέσα από αυτό το toe tapping.  Ώρα να βουτήξουμε στην εποχή του "Lace and Whisky" καθώς μπαίνουμε στο "What a Syd". Σκεφτείτε τζαζ μπαρ γεμάτα καπνό και για κάποιο λόγο το μόνο που μπορώ να φανταστώ στο μυαλό μου είναι ο Jerry (από το Tom and Jerry) με ένα κοστούμι zoot. Αυτό είναι απλώς διασκεδαστικό προσωποποιημένο με μια τεράστια δόση κουλ. Με κέρδισε αμέσως η φυσαρμόνικα στο "Inter Galactic Vagabond Blues", αλλά όταν έπεσε στην ατμόσφαιρα του Steve Martin που τραγουδούσε το "Dentist" στο Little Shop of Horrors, βρέθηκα στον παράδεισο. Τυπική τρέλα του Alice.

Το “What Happened to You” έχει ξανά την ατμόσφαιρα των Ramones και αυτό είναι το κομμάτι που έχει το μέρος του Glen Buxton και νομίζω ότι είναι εύκολο να το διακρίνεις, και όταν το συνδυάσεις αυτό με την τρελή δουλειά στο πιάνο, βρίσκεσαι σε ένα ολοκληρωμένο κλασικό έργο των Alice. Το "I Ain’t Done Wrong" έχει ξανά φυσαρμόνικα και αυτό είναι τόσο βαθιά βουτηγμένο στη νότια αμερική που έχεις λιποθυμήσει στη βεράντα με ένα μπουκάλι φεγγαριού δίπλα σου. Αυτό θα σε κάνει να θέλεις να χορέψεις ατελείωτα. Αυτό είναι το είδος του κομματιού για το οποίο ο Hendrix και ο Elvis έκαναν τον κόσμο να ουρλιάζει…

Ο τέλειος τρόπος για να τελειώσει το άλμπουμ είναι το "See You on the Other Side". Είναι ένας αποχαιρετισμός στους αρχικούς Hollywood Vampires και σε όλους όσους έχουν φύγει από πριν. Ανάμεσα στο χιούμορ και τον τρόμο του Alice βρίσκεται η ευγενική του πλευρά, το "Only Women Bleed", το "Pickup the Bones" και το πιο υποτιμημένο άλμπουμ του Cooper στο "From the Inside" και αυτό το τραγούδι είναι πανέμορφο. Με έκανε να σκεφτώ τον Tim Curry να τραγουδάει το "I’m Going Home" από το Rocky Horror Show. Ένας αποχαιρετισμός γεμάτος αγάπη για να τελειώσει ένα άλμπουμ που νόμιζα ότι δεν θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας. Φυσικά, αν αποφασίσεις να ξοδέψεις πολλά στις εκτεταμένες εκδόσεις, παίρνεις δύο bonus tracks. Το πρώτο "Return of the Spiders", το οποίο είναι μια ολοκαίνουργια έκδοση, είναι μια εναλλακτική έκδοση του "Return of the Spiders" από το 1970. Για μια "ωμή" ερμηνεία, η παραγωγή είναι αρκετά καλή, αλλά προφανώς δεν ακολουθεί τις ίδιες γραμμές με το ίδιο το άλμπουμ. Ακούγοντάς το παράλληλα με το πλήρες άλμπουμ, ταιριάζει μουσικά καλά και πραγματικά νιώθεις ότι το Revenge είναι σχεδόν "αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει" αν όλο το συγκρότημα είχε μείνει μαζί.  Και το τελευταίο κομμάτι "Titanic Overunderture", το οποίο είναι ένα λεπτό και τριάντα δευτερόλεπτα μιας βόλτας με καρουζέλ που ταλανίζει και σκοτώνει όλους τους επιβαίνοντες και είναι ένα σύντομο και μάλλον περίεργο επιπλέον τραγούδι που για κάποιο λόγο μου φέρνει στο νου τους Beatles ίσως, καθώς είναι λίγο εκτός θέματος. Ένα ενδιαφέρον κομμάτι που είμαι σίγουρος ότι θα απολαύσουν όσοι διψούν για το επιπλέον υλικό.

Συνολικά, πρόκειται για ένα άλμπουμ των αρχών της δεκαετίας του 1970, παρουσιασμένο με τεχνολογία ήχου και καθαρότητα του 21ου αιώνα. Από την αλαζονεία του "Black Mamba" μέχρι τις συγκινητικές στιγμές που αγγίζει η καρδιά στο "See You On The Other Side", αυτό είναι ένα ακόμη αυθεντικό άλμπουμ του Alice Cooper – και εννοώ τόσο τον άνθρωπο όσο και το συγκρότημα. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ σεβαστός δίσκος επανένωσης, που προσφέρει κάτι παραπάνω από απλό χαιρετισμό στο παρελθόν. Αν είσαι fan της πρώτης περιόδου της Alice Cooper μπάντας, θα το βρεις πολύ αξιόλογο — με κομμάτια που θα σου θυμίσουν γιατί λάτρεψες τον ήχο τους αλλά δεν είναι το άλμπουμ που θα ξεπεράσει τελείως την “ιερότητα” των μεγαλύτερων κλασικών, τουλάχιστον όχι σε κάθε κομμάτι.

Νότης "Up All Night" Γκιλλανίδης