Billy Idol: "Dream Into It’’

Eάν θέλαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα σε εκείνην την δεκαετία με ένα καλά σκηνοθετημένο μοντάζ, να είστε σίγουροι ότι η χαρακτηριστική φιγούρα του ξανθομάλλη Idol  θα εμφανιζόταν για αρκετά λεπτά. Τραγούδια του όπως τα "White Wedding’’, "Flesh for Fantasy’’, "Dancing with Myself’’ καθώς και άλλα, τραγούδια υπερκλασικά που έχουν σαφώς αντέξει στον χρόνο. Εχουν περάσει 11 χρόνια από την προηγούμενη δουλειά του με τίτλο "Kings & Queens of the Underworld’’, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησε να περιοδεύει και συνάμα είχε κυκλοφορήσει δυο ενδιαφέρουσα ΕΡ,  τα "The Roadside’’ (2021) και το "The Cage’’ (2022).

Το ένατο άλμπουμ του Βρετανού punk rocker,με τίτλο "Dream Into It’’ έχει το επιπροσθέτως ενδιαφέρον στοιχείο, εκείνο με τις "περίεργες" συνεργασίες με γυναίκες star της pop αλλά και της rock, όπως οι Avril Lavigne, Alisson Moshart αλλά και η Joan Jett. Yπάρχει δε και το bonus της επιστροφής του παλιού, μακροχρόνιου και έμπιστου συνεργάτη του, του κιθαρίστα Steve Stevens, έτσι για να ‘’κλείσει και το μάτι’’ στον σκληρό πυρήνα των θαυμαστών του.

To "Dream Into It’’, εκτός των άλλων, αποτελεί το πρώτο concept album του Billy Idol, μια απόπειρα ενδοσκόπησης και απολογισμού της ίδιας του της ζωής και της καριέρας του.

Μπαίνοντας σιγά σιγά στον ήχο του άλμπουμ, οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι απέχει αρκετά από τα punk rock ακούσματα, χάρη στα οποία καθιερώθηκε στη χρυσή του εποχή ο Idol, εκτός κάποιων εξαιρέσεων.

Σε αυτό είχε σημαντική συμβολή ο παραγωγός Tommy English, ένας καλλιτέχνης με σαφείς pop καταβολές.

Όσον αφορά τα τραγούδια αυτά καθαυτά, το εισαγωγικό ομότιτλο "Dream Into It’’ είναι ένα απολύτως μελωδικό ατμοσφαιρικό punk-new wave, με αναλογία 30% - 70%, από τα λίγα που ξεχωρίζουν κάπως από τη συλλογή. Το αμέσως επόμενο με τίτλο "77’’, έχει την εξής ιδιαιτερότητα που για τους περισσότερους θαυμαστές και όχι μόνο, είναι εξαιρετικά αρνητική και δικαιολογημένα. Δεν είναι απλά ένα τραγούδι συνεργασίας με την Avril Lavigne, είναι εξολοκλήρου τραγούδι Avril Lavigne σε όλα, ρυθμό, μουσική ενορχήστρωση κλπ!! Και δεν θα σχολιάσουμε περαιτέρω! Στο "Too Much Fun’’, ένα "φουτουριστικό punk " τραγούδι, ο Idol περιγράφει με μια δόση αυτοσαρκασμού(χαρακτηριστικός ο στίχος "I crashed my bike …but I didn’t die), το πόσο διασκεδαστικά πέρασε στη ζωή του, πάντοτε βέβαια φλερτάροντας με τον κίνδυνο.

Eυτυχώς που στη συνεργασία του με την Alison Moshhart, στο τραγούδι με τίτλο "John Wayne’’ μας δίνει ένα έξοχο, ατμοσφαιρικό classic rock track,  slow motion κιθάρες με τον Stevens να "κεντάει’’. Η δε χημεία με την Moshhart είναι πολύ πετυχημένη.

Αξιοπρεπές rock άκουσμα το "Wildside’’, στο οποίο αυτή τη φορά συμμαχεί καλλιτεχνικά με την "συνοδοιπόρο’’ της δικής του γενιάς Joan Jett, μια συνεργασία. Από την οποία είναι αλήθεια ότι θα περιμέναμε κάτι περισσότερο.

Καθαρό και τίμιο oldschool punk rock, το "People I Love’’ είναι ένα τραγούδι στο οποίο κάνει την αυτοκριτική του για τις κακές στιγμές και τα λάθη της ζωής του. Χαρακτηριστικό αποκορύφωμα ο στίχος: "Why do I pissing people I love..’’.

Πιο επιτυχημένο σαν άκουσμα και πιο γνήσιο punk rock, σε σύγκριση με το προηγούμενο είναι το "Gimme The Weight’’, με τον Stevens να ξεχωρίζει και πάλι.

Το "I m Your Hero’’ ξεκινάει με a capella φωνητικά και εξελίσσεται σε ένα midtempo  τραγούδι, με αρκετό μελό και συναισθηματισμό, χωρίς να εντυπωσιάζει.

Το καλύτερο, κατά γενική ομολογία, μας το άφησε για το τέλος με το εκπληκτικό "Still Standing’’, το πιο "Billy Idol’’ τραγούδι αυτής της συλλογής, που θυμίζει σαφώς τα "Rebel Yell’’ και "White Wedding’’ μουσικά και με το "Dancing With Myself’’ σε νόημα και περιεχόμενο. Ίσως να πρόκειται και για το πλέον αυτοαναφορικό τραγούδι της καριέρας του.

Συνοψίζοντας, σαφώς και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τον 69χρονο Idol να είναι ο ίδιος εκείνος ατίθασος μουσικός επαναστάτης, που ήταν πίσω στο 1983. Η κόπωση, άλλωστε διακρίνεται και στην ίδια του τη φωνή. Σίγουρα όμως δείχνει να έχει αρκετή καλή θέληση, να εκφραστεί δημιουργικά και να μας πει με αυτό το άλμπουμ ότι "ξέρετε, είμαι ακόμα εδώ!’’. Κι αυτό ίσως θα πρέπει να μας αρκεί. Εξάλλου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένας από τους τελευταίους γνήσιους αντιήρωες της μουσικής!

Δημήτρης Πολίτης