Image
Κριτικές 06-06-2018

Space Elevator: "II"

του Φώτη Μελέτη

Από τις καταβολές του, ο μελωδικός χώρος είχε πολλές και άξιες ερμηνεύτριες. Να τις αναφέρουμε και να αξιολογήσουμε την παρουσία καθεμιάς θα ήταν χρονοβόρο, άλλωστε εκεί που κρίνεται ο καθείς και η καθεμιά ερμηνεύτρια φαίνεται στη διάρκεια κυρίως και ο χρόνος είναι, συνήθως ο αψευδής κριτής!

Αρκετά όμως με τις εισαγωγές. Έχουμε και λέμε,  οι Space Elevator δημιουργήθηκαν από τον κιθαρίστα David Young και την εκρηκτική με το παρατσούκλι "The Duchess" (καμία σχέση με την ελληνίδα παρουσιάστρια!!!).
Μετά την πρώτη κυκλοφορία τους στα 2014, η μπάντα θέλησε μέσω της δουλειάς της να παρουσιάσει και τις κάθε λογής μουσικές επιρροές της από ένδοξα γκρουπ του παρελθόντος,  για αυτό και τράβηξαν την προσοχή μου καθώς έπαιζαν καλό και τίμιο, προσεγμένο μουσικά,  AOR  μελωδικό rock.
Για να μιλήσω επαρκώς το άλμπουμ με τίτλο "II" (όπως απλά επιγράφεται η "δεύτερη μουσική πράξη" του συγκροτήματος) ξεκινά από το σημείο που σταμάτησε το πρώτο, με περισσότερο και πιασάρικο AOR που αναπτύσσεται με "σφιχτοδεμένες" ενορχηστρώσεις που καταλήγουν σε πληθωρικές μελωδίες και αρμονίες, με "πλούσιες" επωδούς, επιδέξια  σολαρίσματα κιθάρας και την πολύπλευρη ερμηνευτική ικανότητα της "The Duchess".
Φυσικά η μπάντα παρουσιάζεται με τον θρυλικό Neil Murray (ενδεικτικά μόνον αναφέρω Whitesnake, Black Sabbath, Graham Bonnet, Cozy Powell, Jon Lord,  Gary Moore, Phenomena,  Brian May  και πολλούς άλλους), που προσδίδει τον απαραίτητο όγκο στις συνθέσεις!
Ιδιαίτερες συνθέσεις όπου πρωτοστατεί η κιθαριστική ευρηματικότητα του Young συναντάμε στα  "Take The Pain" και στο  "Talk Talk" που ξεκινά ο δίσκος. Το  "Far Away Boy"  ξεκινά με μία δεξιοτεχνικότατη prog  τυμπανιστική/μπασιστική  εισαγωγή που συνεπικουρείται από "πανδαιμόνιο"  πλήκτρων, κιθάρας και τα υπέροχα φωνητικά!
Η μπάντα στην συνέχεια μας επιφυλάσσει μία πιο "pop" εκδοχή στο κατά αλλά έντονα ροκάδικο, "Crazies". Για να επανέλθουμε στην κανονικότητα των Space Elevator με τα ελαφρύτερα AOR "διαμαντάκια" που είναι τα  "World Of Possibilities", "All This Time", "Lucky Girl" και η απαραίτητη μπαλάντα "The One That Got Away".
Σε όλες αυτές τις συνθέσεις αυτό που αναδεικνύεται και εντυπωσιάζει είναι η φωνή της "Δούκισσας". Το ιδιαίτερο τραγούδι του δίσκου είναι το  "W.Y.T.A.T" που συνδυάζει το κλασικότροπο αίσθημα με το ρυθμικό  hip hop beat και την The Duchess να ραπάρει . Και όλα αυτά περιτυλιγμένα με ένα "θανατερό" σολάρισμα του Young στην κιθάρα.
ΟΛΑ όμως τα λεφτά είναι το τραγούδι που κλείνει ο δίσκος το
το "Queen For A Day": όλες οι ερμηνεύτριες της gospel/jazz μουσικής επιδαψιλεύουν το φωνητικό χάρισμα της. Πραγματικά, μου θύμισε άλλες εποχές, άλλα μεγαλεία, άλλες μεγάλες ερμηνεύτριες!
Γιαυτό και μόνον το τραγούδι θα αγόραζα (όπως και ήδη έκανα) θα αγόραζα τον δίσκο.

Νότης "W.Y.T.A.T" Γκιλλανίδης