Dirkschneider & The Old Gang: "Babylon"

Η απρόσμενα θετική ανταπόκριση στα πρώτα single του "Arising" ώθησε το σχήμα να επεκταθεί σε πλήρες άλμπουμ. Η σύνθεση αυτή, με παλιούς γνώριμους των Accept / U.D.O, όπως τον μπασίστα Peter Baltes (Accept), τους κιθαρίστες Stefan Kaufmann (Accept, U.D.O.) και Mathias Dieth (Sinner, U.D.O.) αλλά και τον γιο του Udo, Sven Dirkschneider στα τύμπανα, έφτιαξαν ένα "σύγχρονο" ήχο, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον μείγμα παλιού και νέου.

Όντας φανατικός οπαδός του UDO και της μπάντας του από τα μέσα των '80ς, είμαι ενθουσιασμένος με την αυτήν την κυκλοφορία διότι ακούω το άλμπουμ να κλίνει προς ένα μελωδικό heavy metal / hard rock ύφος, με έντονα στοιχεία μουσικής από τις δεκαετίες ’80–’90 (συγχρόνως με πιο σύγχρονες παραγωγές). Ο ήχος είναι  πιο "εύκολος" στην προσέγγιση, λιγότερο σκοτεινός, περισσότερο "τραγουδώ μαζί" στον πολλαπλασιασμό μελωδικών στοιχείων. Παρότι υπάρχουν πιο "εύκολα" κομμάτια, δεν λείπουν και πιο δυναμικές, επιθετικές στιγμές (π.χ. "Hellbreaker", "Propaganda").

Περισσότερο συγκεκριμένα και αναλυτικά: Με το "It Takes Two to Tango" έχουμε δυναμικό άνοιγμα, με κλασικό heavy riff και εξαιρετική εναλλαγή φωνών (Udo – Manuela). Η ενορχήστρωση θυμίζει παλιούς Accept, αλλά με πιο γυαλισμένη παραγωγή. Στην συνέχεια το ομότιτλο "Babylon" πιο επικό και σκοτεινό σε ύφος. Οι στίχοι σχολιάζουν την πνευματική σύγχυση και την απληστία του σύγχρονου κόσμου — μια "νέα Βαβυλώνα". Ατμοσφαιρικά πλήκτρα, μελωδικές κιθάρες και φωνητική κορύφωση που θυμίζει παλιές καλές εποχές. Με  στοιχεία ανατολίτικης / "εξωτικής" διάθεσης, με χρήση μοτίβων και εφέ που αιωρούνται μεταξύ μελωδίας και μυστηρίου.

Το "Hellbreaker" είναι τραγούδι  από τα πιο σκληρά του δίσκου. Ταχύτητα, δυναμική κιθαριστική γραμμή και ρεφρέν που κολλάει. Θυμίζει το "Balls to the Wall" των Accept, αλλά με πιο νευρώδη, μοντέρνα παραγωγή. Ο Sven στα τύμπανα δίνει εξαιρετική καθοδήγηση. Πιο μελωδικό το "Time to Listen", με middle-tempo ρυθμό και διπλές φωνές που δίνουν ένταση στο ρεφρέν. Ίσως το πιο "ραδιοφωνικό" κομμάτι του δίσκου.

"Strangers in Paradise":Ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια του "Babylon". Εισαγωγή με καθαρή κιθάρα, ατμοσφαιρικό "χτίσιμο" και όμορφο ντουέτο φωνών. Οι στίχοι μιλούν για την αποξένωση μέσα στον παράδεισο — όταν έχεις τα πάντα, αλλά χάνεις τον εαυτό σου… (με flamenco —ή τουλάχιστον ισπανική/νότα στην κιθάρα, παρακαλώ). Μια groovy, blues-rock "πινελιά" μέσα στο άλμπουμ. Θυμίζει κλασικό hard rock των 70ς. Το θέμα βασίζεται στον θρύλο του “νεκρού χεριού” στο πόκερ — με νόημα για την τύχη, τη μοίρα και τα ρίσκα της ζωής. Πολύ ωραίο κιθαριστικό σόλο του Dieth στο "Dead Man’s Hand"! Δραματικό και σκοτεινό το "The Law of a Madman", με θεατρική ερμηνεία. Τα φωνητικά εδώ είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή του Udo, με σχεδόν αφηγηματικό ύφος.

Το "Metal Sons" ο "ύμνος" του δίσκου και προσωπικά αγαπημένο. Αφιερωμένο στις γενιές των μεταλλάδων — στους "γιους του μέταλ". Τα ρεφρέν είναι φτιαγμένα για sing-along σε συναυλία, με κλασική ρυθμική γραμμή και απλή αλλά επιβλητική δομή. Ξεκάθαρα "φόρος τιμής" στη heavy metal κοινότητα. Πιο μοντέρνος ήχος στο "Propaganda", σχεδόν industrial στην εισαγωγή. Οι στίχοι σατιρίζουν την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση των ΜΜΕ. Ρυθμικό, "σφιχτό", με έντονο μπάσο και γρήγορες αλλαγές. Ένα από τα πιο "πολιτικά" κομμάτια του δίσκου. Στην συνέχεια το "Blindfold" που είναι η ημι-μπαλάντα με σκοτεινή αύρα. Η Manuela Bibert λάμπει εδώ, με συγκινητική, σχεδόν θεατρική ερμηνεία. Κομμάτι που κερδίζει με τις επανακροάσεις. Το "Batter the Power" είναι  πιο απλό, γρήγορο, σχεδόν punk-metal. Στίχοι επαναστατικοί, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αν και μικρό σε διάρκεια, λειτουργεί σαν "αναπνοή" πριν το φινάλε. Θυμίζει Accept των αρχών των '80ς. Το μεγάλο φινάλε έρχεται με το "Beyond the End of Time"— επικό, ατμοσφαιρικό, με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Εδώ η μπάντα συνδυάζει heavy metal με progressive στοιχεία και ένα σχεδόν κινηματογραφικό τέλος. Ένα σχεδόν οκτάλεπτο "έπος", με αρκετά "δυνατά κολλήματα" και ατμοσφαιρικά στοιχεία.

Ο δίσκος  δεν είναι ριζοσπαστικό άλμπουμ που αλλάζει ό,τι ξέραμε, αλλά μια πολύ καλά υλοποιημένη επιστροφή / αφιέρωμα που λειτουργεί σαν μια μουσική γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν του heavy metal και έχει στιγμές καθαρής ενέργειας, αλλά και συναισθηματικό βάθος. Δεν είναι "επανάσταση", αλλά είναι τίμιο, μερακλίδικο και φτιαγμένο από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τη μουσική τους, όπως όλοι εμείς εδώ στην Rocktime.gr!!!!

Νότης "Metal Son" Γκιλλανίδης