Με διαφορά η συναυλία της χρονιάς! Από τότε που έβλεπα το Baby Jane στο Μουσικό Διάλειμμα της ΕΡΤ 2 ήθελα να τον δω. Επιτέλους τα κατάφερα και έπειτα και από την πίεση των αγαπημένων Άννας και Ράνιας να κλείσουμε εισιτήρια την επόμενη της ανακοίνωσης για την συναυλία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός...
Αν στα 80 του, κάνει αυτά που κάνει, φανταστείτε στα 30 του. Tι θα έκανε ο Rod Stewart, των 120 εκατομμυρίων δίσκων και των 6 δεκαετιών μουσικής καριέρας δεν ήταν προσκεκλημένος κάποιας εταιρείας διοργάνωσης συναυλιών τόσες δεκαετίες στην μουσικομάνα πατρίδα μας!!! Ό,τι καλύτερο έχω δει σε κλειστό γήπεδο, από την εποχή των Dire Straits, Phil Collins…
Η βραδιά άνοιξε με την Angelika Dusk, η οποία με το σετ της προσέφερε μια ισορροπημένη εισαγωγή στον κόσμο του Rod Stewart. Με επιλογές στο πρόγραμμά της που ανέδειξαν τη δύναμη και το ύφος της pop/rock αισθητικής της, δημιούργησε ένα κατάλληλο ζέσταμα για την κύρια εμφάνιση που ακολούθησε. Με μία μίξη από δικές της συνθέσεις και διασκευές, η Angelika κέρδισε από νωρίς τους οπαδούς του Rod η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έβλεπε για πρώτη φορά μία συναυλία της. Ο ήχος ήταν άψογος, η εμφάνιση εξαιρετική και στα 45 περίπου λεπτά ξεχωρίσαμε τη νέα σύνθεση "Deeper Love", το αγαπημένο "Breaking My Heart" και τις διασκευές στα "Dancing in the Dark" (Bruce Springsteen) και "Maniac" (Michael Sembello). Θα διερευνήσω σίγουρα το pop/rock -με ξεκάθαρες αναφορές στα 80ς- ύφος της Angelika Dusk. Mε εντυπωσίασε και φαντάζομαι πολλούς από τους παρευρισκόμενους!
Για να ξεκινήσει ακριβώς στις 8.30μμ ένα ταξίδι μνήμης, ενέργειας και διαχρονικού rock μεγαλείου λοιπόν με την εμφάνιση του Rod Stewart. Αυτό που ζήσαμε για δύο περίπου ώρες δεν ήταν απλώς άλλη μία συναυλία στο πλαίσιο της περιοδείας "One Last Time". Ήταν μια συναισθηματική αναδρομή σε περισσότερα από πέντε δεκαετίες μουσικής ιστορίας, παρουσιασμένη με επαγγελματισμό, θεατρικότητα και –κυρίως– αυθεντικότητα. Από τα πρώτα λεπτά ήταν ξεκάθαρο ότι το κοινό δεν είχε έρθει απλώς για να "ακούσει τραγούδια", αλλά για να συναντήσει έναν ζωντανό θρύλο. Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, από παλιούς fans της δεκαετίας του ’70 έως νεότερους ακροατές, συνέθεσαν ένα κοινό που συμμετείχε ενεργά, τραγουδώντας και χειροκροτώντας με ένταση.
Ο Rod Stewart, με τη χαρακτηριστική τραχιά, εκφραστική φωνή του και χωρίς υπερβολικές σκηνικές υπερπαραγωγές, κατάφερε να μεταφέρει την ουσία ενός από τα σημαντικότερα μουσικά ταξίδια μέσα από τις τελευταίες πενήντα περίπου χρόνια της πορείας του. Η σεμνότητα της παραγωγής — φως, ήχος, δυναμική — ενίσχυσε το κεντρικό στοιχείο: τη μουσική. Η σκηνική παρουσία του ήταν λιτή αλλά επιβλητική. Χωρίς περιττές υπερβολές, με αυτοπεποίθηση που μόνο η εμπειρία δεκαετιών μπορεί να προσφέρει, απέδειξε από τα πρώτα λεπτά ότι η ηλικία δεν αποτελεί εμπόδιο όταν υπάρχει αγάπη για τη μουσική. Αν και ο χρόνος έχει αφήσει αναπόφευκτα το αποτύπωμά του, η ερμηνεία του ήταν γεμάτη ψυχή, συναίσθημα και σωστή διαχείριση. Δεν επιδίωξε να αποδείξει κάτι αντίθετα, άφησε τα τραγούδια να μιλήσουν από μόνα τους. Ήταν επίσης φόρος-τιμής του Rod σε αγαπημένους του καλλιτέχνες αφού ακολούθησαν αντίστοιχες αναφορές στην Tina Turner, Muddy Waters, Christine McVie, Jeff Beck και φυσικά την παλιά του μπάντα, τους Faces. Η μπάντα του –αποτελούμενη από 13 συνολικά άτομα- ήταν απολύτως επαγγελματική και κυριολεκτικά αλάνθαστη. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος και άκουγες και την παραμικρή ακόμη νότα ενώ η χαρακτηριστική γρεζάτη φωνή του 80αρη Rod σου έβγαζε ένα απίστευτο συναίσθημα… μουσικοί που καλύπταν επιδέξια κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα/πιάνο, τύμπανα/κρουστά, βιολί, σαξόφωνο.
Σε μπαλάντες όπως το "The First Cut Is the Deepest" και το "Tonight’s the Night", η φωνή του απέκτησε μια ώριμη, σχεδόν εξομολογητική χροιά, ενώ στα πιο upbeat κομμάτια, όπως το "Maggie May" και το "You Wear It Well", η ενέργεια ήταν αναπάντεχα ζωντανή. Γενικά, το setlist ήταν μια καλοδουλεμένη αναδρομή που κινήθηκε έξυπνα ανάμεσα στις διαφορετικές φάσεις της καριέρας του. Χωρίς να κουράζει ή να βαλτώνει στο παρελθόν, το setlist λειτούργησε σαν μουσική αφήγηση: rock ρίζες, pop επιτυχίες, συναισθηματικές στιγμές και ένα φινάλε που άφησε το κοινό όρθιο. Σε όλες τις στιγμές όπου ο Stewart κατέβασε την ένταση για να αφήσει το κοινό να τραγουδήσει, φάνηκε πόσο βαθιά έχει ριζώσει η σχέση του με τους fans. Π.χ. στο "The First Cut Is the Deepest" ακούσαμε όχι μόνο μια ερμηνευτική επίδειξη, αλλά την σύνδεση ανάμεσα στη μουσική και την προσωπική εμπειρία των ακροατών.
Το "Forever Young" λειτούργησε σχεδόν συμβολικά, τόσο ως τραγούδι όσο και ως δήλωση στάσης ζωής. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που ο καλλιτέχνης και το κοινό συγχρονίζονται απόλυτα. Στο "Do Ya Think I’m Sexy" ο Rod και οι εξαιρετικής μουσικότητας κοπέλες που συνόδευαν την συναυλία πέταξαν ποδοσφαιρικές μπάλες στον κόσμο και ειδικά στους φανατικούς της πρώτης σειράς που είχαν έρθει με σημαίες και πανό της πολυαγαπημένης ομάδας του Rod, της Σέλτικ Σκωτίας. Η συνοδευτική μπάντα ήταν άψογη: δεμένη, δυναμική, με σαφή σεβασμό στο υλικό αλλά και προσωπικότητα. Τα πνευστά, τα backing vocals και οι εναλλαγές ρυθμού πρόσθεσαν βάθος χωρίς να "σκεπάζουν" τον πρωταγωνιστή. Η παραγωγή κινήθηκε σε υψηλό επίπεδο, με καθαρό ήχο και φωτισμούς που υποστήριζαν τη διάθεση κάθε τραγουδιού χωρίς να αποσπούν την προσοχή. Δεν επρόκειτο για ένα φαντασμαγορικό show μόνο που σίγουρα εντυπωσίασε, αλλά για μια συναυλία ουσίας.
Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της βραδιάς ήταν η άμεση επικοινωνία του Stewart με το κοινό. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και μικρές αναφορές στον χρόνο και τη διαδρομή του, δημιούργησε μια αίσθηση οικειότητας. Δεν στάθηκε πάνω από το κοινό, αλλά δίπλα του. Η συναυλία του Rod Stewart στην Αθήνα ήταν μια υπενθύμιση ότι η καλή μουσική δεν γερνά. Δεν βασίστηκε σε νοσταλγικά τρικ, αλλά σε ουσία, επαγγελματισμό και ειλικρινή σχέση με το κοινό. Ήταν ένα live που δεν προσπαθούσε να αποδείξει τίποτα — και ακριβώς γι’ αυτό πέτυχε τα πάντα.
Για όσους βρέθηκαν εκεί, αποτέλεσε μια εμπειρία ζωής. Για όσους όχι, μια χαμένη ευκαιρία να δουν μια πλήρη μουσική εμπειρία που ένωσε διαχρονικές αξίες της rock και soul κουλτούρας με την ενεργητική συμμετοχή ενός μεγάλου και ενθουσιώδους κοινού. Η "One Last Time" περιοδεία μοιάζει αληθινά να τίμησε το παρελθόν του Stewart, χωρίς να τον εγκλωβίζει σε αυτό — και η εκτέλεση των κλασικών κομματιών απέδειξε γιατί παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες παγκοσμίως!!!
Νότης"Another Heartache" Γκιλλανίδης
SETLIST
Addicted to Love
(Robert Palmer cover)
You Wear It Well
Ooh La La
(Faces song)
Having a Party
(Sam Cooke cover)
It's a Heartache
(Bonnie Tyler cover)
Rollin' & Tumblin'
(Muddy Waters cover)
Forever Young
The First Cut Is the Deepest
(Cat Stevens cover)
Tonight's the Night (Gonna Be Alright)
Maggie May
I'd Rather Go Blind
(Etta James cover)
Young Turks
Downtown Train
(Tom Waits cover)
I'm Every Woman
(Chaka Khan cover)
I Don't Want to Talk About It
(Crazy Horse cover)
People Get Ready
(The Impressions cover)
Have I Told You Lately
(Van Morrison cover)
Proud Mary
(Creedence Clearwater Revival cover)
Baby Jane
It Takes Two
(Kim Weston cover)
Some Guys Have All the Luck
(The Persuaders cover)
Da Ya Think I'm Sexy?
Hot Legs
Sailing
(The Sutherland Brothers Band cover)
Love Train