Αφήνοντας στην άκρη συνηθισμένα στερεότυπα και κρατώντας πάντα μία καινοτόμα στάση απέναντι στα πράματα πειραματίστηκαν με διάφορα μουσικά είδη, ρίσκαραν και τελικά πέτυχαν να περάσουν τις ιδέες τους και στο κοινό, ανάγοντας το γκρουπ σε υπολογίσιμη μουσική δύναμη και σε ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα όλων των εποχών. Στα πρώτα τους βήματα, υπό την καταλυτική καθοδήγηση του ambient γκουρού Brian Eno και ξεκινώντας από μια δική τους αντίληψη για τη διασκέδαση την οποία ήθελαν να μετουσιώσουν σε κοινή εμπειρία, πήραν ως βάση την ανερχόμενη στα τέλη των ΄70’s new wave, την ανάμιξαν με funk και latin ρυθμούς και μαζί με κάτι από το πνεύμα της «μαύρης» μουσικής, στοιχεία αφρικανικής ροκ και λίγη κλασική ροκ, έφτιαξαν ένα χαρακτηριστικά δικό τους, περιπετειώδες, χορευτικό μουσικό είδος αρτ ροκ, παράξενα ενδιαφέρον και πάντως διαχρονικότατο,. Αυτό ήταν το στυλ που τους εκπροσωπούσε στα ΄80’s. Αργότερα, όταν η new wave δεν ήταν τόσο δημοφιλής πια, οι Talking Heads ενσωμάτωσαν με τον πιο αξιοθαύμαστο τρόπο περισσότερες ποπ αναφορές και ηλεκτρονικούς ήχους στις συνθέσεις τους χωρίς να αλλοιώσουν την ταυτότητά τους.

Η ευρεία κριτική αποδοχή του συγκροτήματος από το ντεμπούτο τους το 1977 με το “Talking Heads: 77”,   συνέπεσε με την αναγνώρισή του και από το ευρύτερο κοινό τo 1983, όταν το “Burning Down The House” από το πέμπτο στούντιο άλμπουμ “Speaking in Tongues”, προωθούμενο μέσα από τη συχνή προβολή του promotional video στο MTV, κατάφερε να φτάσει στη # Νο 15 του αμερικανικού τοπ 10. Η εμπορική αυτή επιτυχία έδωσε το έναυσμα στους Talking Heads να βγoυν σε περιοδεία, που αναδείχθηκε στη πιο σημαντική και φιλόδοξη live προσπάθεια που έχει να επιδείξει. Με το καθιερωμένο βασικό κουαρτέτο (τον τραγουδιστή – κιθαρίστα David Byrne, τον ντράμερ Chris Ftantz, τον κημπορντίστα Jerry Harrison και τη μπασίστρια Tina Weymouth) και με ενισχυμένο line up σε κρουστά, κήμπορντς, κιθάρα και φωνητικά τα ήδη γνωστά κομμάτια του υπαγορεύτηκαν από μία νέα, πιο ώριμη λογική.
Οι τρεις συνεχόμενες εμφανίσεις τους στο Pantage Theatre του Hollywood τον Δεκέμβριο του 1983, μαγνητοσκοπήθηκαν από την κάμερα του σκηνοθέτη και μελλοντικoύ κατόχου Όσκαρ Jonathan Demme («Η σιωπή των αμνών», “Philadelphia”) και αποτέλεσαν το υλικό ενός αρχέτυπου concert movie με τον τίτλο “Stop Making Sense”, από στίχο του “Girlfriend is better” που αποτύπωσε τα σχετικώς δρώμενα κατά τρόπο που θυμίζει ντοκιμαντέρ με τις σκηνές να αποδίδονται real time, αρετουσάριστες και αμοντάριστες. Επρόκειτο για το πρώτο rock movie στην ιστορία του σινεμά στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ψηφιακές ακουστικές τεχνικές. Το φιλμ όπου κι αν προβλήθηκε είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Οι θεατές, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι, γρήγορα σηκώνονταν από τις θέσεις του και τα έδιναν όλα σαν να βρίσκονταν στη συναυλία.